Палітык, лідэр руху «За свабоду» Аляксандар Мілінкевіч адзначае і каталіцкае Раство (бо ягоная жонка Іна Кулей — каталічка), і праваслаўнае таксама, бо сам праваслаўны:
«Сяброў запрасілі ў госьці на праваслаўныя Каляды. Што да выкананьня ўсіх канонаў, то спрабуем наблізіцца, але нельга сказаць, што ўсё па правілах. І колькасьць страў можам не „дагнаць“ да старой традыцыі. Але ня ў гэтым бачым сэнс. Сьвята Раства абавязкова адзначаем. Для мяне гэта вельмі важна, таму што ад бабулі і дзядулі памятаю. Яны ў пушчы не баяліся і за Саветамі адзначаць. Цяпер я хаджу і ў царкву, і ў касьцёл. Царква для мяне важную ролю адыгрывае. Для мяне гэта вялікае маральнае набліжэньне да ісьціны. Таму бываю ў царкве даволі часта».
Народны мастак Беларусі Леанід Шчамялёў, якому празь месяц споўніцца 91 год, прыгадаў некалькі хваляў адраджэньня веры ў беларусаў:
«Я памятаю ўсё, пачынаючы з 1928–29 гадоў. Навагодняя ёлка была ўпершыню ў 1938 годзе на стадыёне ў Віцебску ўсталяваная, і былі сьвяткаваньні. Але веры да вайны асаблівай не было (напэўна, вернікі былі, але веры адкрыта ніхто не выказваў і рэлігійныя сьвяты асабліва не адзначаў). А падчас вайны царква была адроджана, і набажэнствы былі».
Узгадаў Леанід Шчамялёў і пасьляваенныя гады, калі людзей прымушалі быць атэістамі. І вельмі рады, што ўрэшце Раство стала дзяржаўным сьвятам:
«Я лічу, што рэлігія, рэлігійныя сьвяты нікому не перашкаджаюць. І калі гэта адраджаецца, гэта цікава і толькі ідзе на карысьць грамадзтву. Я — чалавек веруючы, і, як усе людзі хрысьціянскай веры, канечне, Раство адзначаць буду».
Народная артыстка Беларусі Зінаіда Бандарэнка апавяла, што для яе сям’і 2013 год быў вельмі шчасьлівы: у сына нарадзілася двойня, два хлопчыкі. І цяпер у Зінаіды Аляксандраўны трое ўнукаў — старэйшая Маша і немаўляткі Апанас і Ціхан. Таму сёлетняе Раство для яе асаблівае:
«Для мяне гэта самае галоўнае, самае дарагое сьвята. Калі я працавала, мы неяк не зьвярталі ўвагі менавіта на 7 студзеня, таму што ўсё гэта забаранялася — і такі час быў. Тады мы сьвяткавалі Новы год. А цяпер Новы год — ужо больш сьціпла сустракаем, а Раство Хрыстова, 7 студзеня для маёй сям’і — гэта вялікае сьвята. З раніцы мы ідзем усёй сям’ёй (праўда, муж у мяне — атэіст, ён ня ходзіць), але сын, нявестка, усе ўнукі — мы ідзем у храм, спавядаемся, прычашчаемся, і потым прыходзім да сьвяточнага стала».
А вось паэт Леанід Дранько-Майсюк, хоць і лічыць Раство вялікім сьвятам, сустрэне яго не за сьвяточным, а за працоўным сталом:
«Ніяк, ніяк не адзначаю, шчыра прызнаюся... Проста цудоўнае сьвята. Але тое, як трэба правільна адзначаць, колькі страў трэба ставіць на стол — неяк гэта з жыцьця майго сышло. Не скажу, што гэта добра, але неяк яно незаўважна зьнікла. Сяджу над сваімі паперамі — вось і ўсё сьвята.
У мяне сусед — азэрбайджанец Валера, родам з Баку, чалавек мусульманскай культуры, раніцай падышоў да мяне і павіншаваў з нараджэньнем Хрыста. Мне гэта сёньня спадабалася. Дык вось, калі людзі мусульманскай культуры будуць віншаваць людзей хрысьціянскай культуры з нараджэньнем Хрыстовым — тады на зямлі будзе ўсё добра».
«Сяброў запрасілі ў госьці на праваслаўныя Каляды. Што да выкананьня ўсіх канонаў, то спрабуем наблізіцца, але нельга сказаць, што ўсё па правілах. І колькасьць страў можам не „дагнаць“ да старой традыцыі. Але ня ў гэтым бачым сэнс. Сьвята Раства абавязкова адзначаем. Для мяне гэта вельмі важна, таму што ад бабулі і дзядулі памятаю. Яны ў пушчы не баяліся і за Саветамі адзначаць. Цяпер я хаджу і ў царкву, і ў касьцёл. Царква для мяне важную ролю адыгрывае. Для мяне гэта вялікае маральнае набліжэньне да ісьціны. Таму бываю ў царкве даволі часта».
Народны мастак Беларусі Леанід Шчамялёў, якому празь месяц споўніцца 91 год, прыгадаў некалькі хваляў адраджэньня веры ў беларусаў:
«Я памятаю ўсё, пачынаючы з 1928–29 гадоў. Навагодняя ёлка была ўпершыню ў 1938 годзе на стадыёне ў Віцебску ўсталяваная, і былі сьвяткаваньні. Але веры да вайны асаблівай не было (напэўна, вернікі былі, але веры адкрыта ніхто не выказваў і рэлігійныя сьвяты асабліва не адзначаў). А падчас вайны царква была адроджана, і набажэнствы былі».
Узгадаў Леанід Шчамялёў і пасьляваенныя гады, калі людзей прымушалі быць атэістамі. І вельмі рады, што ўрэшце Раство стала дзяржаўным сьвятам:
«Я лічу, што рэлігія, рэлігійныя сьвяты нікому не перашкаджаюць. І калі гэта адраджаецца, гэта цікава і толькі ідзе на карысьць грамадзтву. Я — чалавек веруючы, і, як усе людзі хрысьціянскай веры, канечне, Раство адзначаць буду».
Народная артыстка Беларусі Зінаіда Бандарэнка апавяла, што для яе сям’і 2013 год быў вельмі шчасьлівы: у сына нарадзілася двойня, два хлопчыкі. І цяпер у Зінаіды Аляксандраўны трое ўнукаў — старэйшая Маша і немаўляткі Апанас і Ціхан. Таму сёлетняе Раство для яе асаблівае:
«Для мяне гэта самае галоўнае, самае дарагое сьвята. Калі я працавала, мы неяк не зьвярталі ўвагі менавіта на 7 студзеня, таму што ўсё гэта забаранялася — і такі час быў. Тады мы сьвяткавалі Новы год. А цяпер Новы год — ужо больш сьціпла сустракаем, а Раство Хрыстова, 7 студзеня для маёй сям’і — гэта вялікае сьвята. З раніцы мы ідзем усёй сям’ёй (праўда, муж у мяне — атэіст, ён ня ходзіць), але сын, нявестка, усе ўнукі — мы ідзем у храм, спавядаемся, прычашчаемся, і потым прыходзім да сьвяточнага стала».
А вось паэт Леанід Дранько-Майсюк, хоць і лічыць Раство вялікім сьвятам, сустрэне яго не за сьвяточным, а за працоўным сталом:
«Ніяк, ніяк не адзначаю, шчыра прызнаюся... Проста цудоўнае сьвята. Але тое, як трэба правільна адзначаць, колькі страў трэба ставіць на стол — неяк гэта з жыцьця майго сышло. Не скажу, што гэта добра, але неяк яно незаўважна зьнікла. Сяджу над сваімі паперамі — вось і ўсё сьвята.
У мяне сусед — азэрбайджанец Валера, родам з Баку, чалавек мусульманскай культуры, раніцай падышоў да мяне і павіншаваў з нараджэньнем Хрыста. Мне гэта сёньня спадабалася. Дык вось, калі людзі мусульманскай культуры будуць віншаваць людзей хрысьціянскай культуры з нараджэньнем Хрыстовым — тады на зямлі будзе ўсё добра».