Матывацыйную частку пастановы судзьдзя яшчэ не падрыхтаваў. Але зь ягоных слоў пасьля абвяшчэньня адмовы вынікала, што інцыдэнту нібыта й не было зусім. Сьведкі, выкліканыя з 12-га цэху, нічога ня памяталі.
Сам жа начальнік участку Алег Шкурко ў судзе так падаваў інцыдэнт з падначаленым мэханікам:
«Я пацягнуўся па тэлефон, падаўся наперад і машынальна, з мэтай утрыманьня раўнавагі, прыхваціў правай рукою Шабана Івана Генадзевіча за край надзетай на ім спэцвопраткі... Аднавіўшы раўнавагу, я расьціснуў сваю правую руку, адпусьціў спэцвопратку Шабана Івана Генадзевіча. Да яго цела мая рука не дакраналася».
Прамаўляў гэтыя словы Шкурко з працяглымі паўзамі, паўторамі — падобна да таго, як дыктуюць у малодшых клясах дыктоўку. Выглядае, што гэтае тлумачэньне й легла ў аснову судовай пастановы на адмову, хоць судмэдэкспэртыза зафіксавала ў мэханіка Шабана адзін сіняк на грудзях і адзін на руцэ.
Сам Іван Шабан лічыць, што начальнік участку «сарваўся» з-за таго, што ён аспрэчваў праз суд вынесеныя яму на заводзе спагнаньні:
«Шкурко моцна перажываў, што буду апратэстоўваць яшчэ адзін загад аб дысцыплінарным спагнаньні — пайду далей у суд. І ён хадзіў нэрвовы, успылены. Ён — сарваўся».
Па словах Шабана, гэта здарылася незадоўга да яго звальненьня. У кабінэце ён спрабаваў запісаць на мабільны тэлефон неабгрунтаваныя прэтэнзіі начальніка ўчастку. Перад гэтым Шкурко пасылаў яго ў суседні цэх адрамантаваць кулер пітной вады. І калі Іван крыху затрымаўся, начальнік запатрабаваў справаздачу. Такую справаздачу Шабан падрыхтаваў. Аднак яна не спадабалася начальніку ўчастку, і ён запатрабаваў пахвілінную тлумачальную. Гэтую частку размовы Іван і меўся запісаць на тэлефон — і тут начальнік участку ўскіпеў. Схапіў за спэцвопратку й стаў піхаць і тузаць, намерваючыся выхапіць у падначаленага мэханіка мабільнік. Камплекцыя ў начальніка — ня роўня Іванавай.
Таму й прасіў Шабан суд прызначыць начальніку ўчастку адміністрацыйнае пакараньне за нанясеньне цялесных пашкоджаньняў.
Зрэшты, перадузятае да сябе стаўленьне з боку цэхавых начальнікаў Іван Шабан зьвязвае ня толькі са сваім сяброўствам у незалежным прафсаюзе, але і з адмовай вызваліць пасаду мэханіка:
«У прынцыпе, увесь канфлікт з кіраўніцтвам у мяне з-за таго, што я добраахвотна ня вызваліў сваю пасаду мэханіка. Мусіў ісьці ў рабочыя. У іх ужо быў вызначаны чалавек на маё месца. Таму й чапляліся. Начальнік цэху казаў, каб я да жніўня сышоў са сваёй пасады. Было гэта ў траўні — адпаведна, заставалася яшчэ пара месяцаў. Я гэтага моманту не зразумеў. Яны падрыхтавалі яшчэ адзін загад пра пакараньні ў ліпені. Зрабілі вымову нібыта за несвоечасовы ўвод кампрэсара».
На сёньняшнюю пастанову раённага суду Іван Шабан наважаны падаць касацыйную скаргу ў абласны суд.
Сам жа начальнік участку Алег Шкурко ў судзе так падаваў інцыдэнт з падначаленым мэханікам:
«Я пацягнуўся па тэлефон, падаўся наперад і машынальна, з мэтай утрыманьня раўнавагі, прыхваціў правай рукою Шабана Івана Генадзевіча за край надзетай на ім спэцвопраткі... Аднавіўшы раўнавагу, я расьціснуў сваю правую руку, адпусьціў спэцвопратку Шабана Івана Генадзевіча. Да яго цела мая рука не дакраналася».
Прамаўляў гэтыя словы Шкурко з працяглымі паўзамі, паўторамі — падобна да таго, як дыктуюць у малодшых клясах дыктоўку. Выглядае, што гэтае тлумачэньне й легла ў аснову судовай пастановы на адмову, хоць судмэдэкспэртыза зафіксавала ў мэханіка Шабана адзін сіняк на грудзях і адзін на руцэ.
Сам Іван Шабан лічыць, што начальнік участку «сарваўся» з-за таго, што ён аспрэчваў праз суд вынесеныя яму на заводзе спагнаньні:
«Шкурко моцна перажываў, што буду апратэстоўваць яшчэ адзін загад аб дысцыплінарным спагнаньні — пайду далей у суд. І ён хадзіў нэрвовы, успылены. Ён — сарваўся».
Па словах Шабана, гэта здарылася незадоўга да яго звальненьня. У кабінэце ён спрабаваў запісаць на мабільны тэлефон неабгрунтаваныя прэтэнзіі начальніка ўчастку. Перад гэтым Шкурко пасылаў яго ў суседні цэх адрамантаваць кулер пітной вады. І калі Іван крыху затрымаўся, начальнік запатрабаваў справаздачу. Такую справаздачу Шабан падрыхтаваў. Аднак яна не спадабалася начальніку ўчастку, і ён запатрабаваў пахвілінную тлумачальную. Гэтую частку размовы Іван і меўся запісаць на тэлефон — і тут начальнік участку ўскіпеў. Схапіў за спэцвопратку й стаў піхаць і тузаць, намерваючыся выхапіць у падначаленага мэханіка мабільнік. Камплекцыя ў начальніка — ня роўня Іванавай.
У прынцыпе, увесь канфлікт з кіраўніцтвам у мяне з-за таго, што я добраахвотна ня вызваліў сваю пасаду мэханіка
Таму й прасіў Шабан суд прызначыць начальніку ўчастку адміністрацыйнае пакараньне за нанясеньне цялесных пашкоджаньняў.
Зрэшты, перадузятае да сябе стаўленьне з боку цэхавых начальнікаў Іван Шабан зьвязвае ня толькі са сваім сяброўствам у незалежным прафсаюзе, але і з адмовай вызваліць пасаду мэханіка:
«У прынцыпе, увесь канфлікт з кіраўніцтвам у мяне з-за таго, што я добраахвотна ня вызваліў сваю пасаду мэханіка. Мусіў ісьці ў рабочыя. У іх ужо быў вызначаны чалавек на маё месца. Таму й чапляліся. Начальнік цэху казаў, каб я да жніўня сышоў са сваёй пасады. Было гэта ў траўні — адпаведна, заставалася яшчэ пара месяцаў. Я гэтага моманту не зразумеў. Яны падрыхтавалі яшчэ адзін загад пра пакараньні ў ліпені. Зрабілі вымову нібыта за несвоечасовы ўвод кампрэсара».
На сёньняшнюю пастанову раённага суду Іван Шабан наважаны падаць касацыйную скаргу ў абласны суд.
