«З нагоды прэзэнтацыі кнігі Сяргея Навумчыка «Дзевяноста першы» віншую яе аўтара зь вялізарнай працай, якую ён зрабіў, каб гэты слаўны год застаўся назаўсёды ў нашай памяці.
Захапляюся — часам са сьлязой у вачах — дэталямі, якія проста ўцягваюць чытача ў апісаныя падзеі.
Падзяляю безумоўную мужнасьць Сяргея ў шматлікіх даволі крытычных сытуацыях, ягонае ўсьведамленьне ўжо ў 1991 годзе, наколькі важны быў той пэрыяд ў гісторыі беларускага народу
Важна таксама, што ён змог запісаць гэтыя падзеі і зьберагчы запісы на працягу 22-ух гадоў. Кніга «Дзевяноста першы» — каштоўны архіў, які чытаецца як раман. Тут хачу адзначыць надзвычайныя аўтарскія здольнасьці Сяргея, які ня толькі бачыў падзеі вачыма палітыка, але і змог іх перадаць як сапраўдны мастак.
Чытаючы ў «Дзевяноста першым» пра падзеі ў Беларусі, прыпамінаецца безумоўна перажытае ў 91-ым годзе той часткай нашага народу, якая змагалася за вольную Беларусь за яе межамі, гэта значыць, беларускай дыяспарай.
Калісьці трэба будзе расказаць, якім гэты год быў для нас, пра наш клопат і нашыя высілкі, каб неяк памагчы ахвярам Чарнобылю ў Беларусі. Прыкладам, пра тыя 25 спатканьняў, якія мы зарганізавалі толькі ў красавіку 91-га ў сталіцы Канады для Грушавога, Пазьняка, Заблоцкага і Баршчэўскага, каб даць ім магчымасьць падзяліцца з канадыйскімі дэпутатамі, урадоўцамі, палітолягамі пра страшэнныя наступствы ядзернай катастрофы ў Беларусі.
Прыпамінаюцца тыя першыя 69 дзетак, якіх мы прывезьлі ў Канаду ў 1991-ым годзе на аздараўленьне, прыгадваюцца сотні інтэрвію, якія з гэтай нагоды змаглі даць прэсе і іншым канадыйскім СМІ пра Беларусь і беларускі народ.
Былі мы разам з вамі, дарагія сябры ў змаганьні, так як мы з вамі і сёньня.
Сяргею Навумчыку, майму сябру і супрацоўніку, дзякую за гэтую вялізарную і такую цэнную працу".
Захапляюся — часам са сьлязой у вачах — дэталямі, якія проста ўцягваюць чытача ў апісаныя падзеі.
Падзяляю безумоўную мужнасьць Сяргея ў шматлікіх даволі крытычных сытуацыях, ягонае ўсьведамленьне ўжо ў 1991 годзе, наколькі важны быў той пэрыяд ў гісторыі беларускага народу
Важна таксама, што ён змог запісаць гэтыя падзеі і зьберагчы запісы на працягу 22-ух гадоў. Кніга «Дзевяноста першы» — каштоўны архіў, які чытаецца як раман. Тут хачу адзначыць надзвычайныя аўтарскія здольнасьці Сяргея, які ня толькі бачыў падзеі вачыма палітыка, але і змог іх перадаць як сапраўдны мастак.
Чытаючы ў «Дзевяноста першым» пра падзеі ў Беларусі, прыпамінаецца безумоўна перажытае ў 91-ым годзе той часткай нашага народу, якая змагалася за вольную Беларусь за яе межамі, гэта значыць, беларускай дыяспарай.
Калісьці трэба будзе расказаць, якім гэты год быў для нас, пра наш клопат і нашыя высілкі, каб неяк памагчы ахвярам Чарнобылю ў Беларусі. Прыкладам, пра тыя 25 спатканьняў, якія мы зарганізавалі толькі ў красавіку 91-га ў сталіцы Канады для Грушавога, Пазьняка, Заблоцкага і Баршчэўскага, каб даць ім магчымасьць падзяліцца з канадыйскімі дэпутатамі, урадоўцамі, палітолягамі пра страшэнныя наступствы ядзернай катастрофы ў Беларусі.
Прыпамінаюцца тыя першыя 69 дзетак, якіх мы прывезьлі ў Канаду ў 1991-ым годзе на аздараўленьне, прыгадваюцца сотні інтэрвію, якія з гэтай нагоды змаглі даць прэсе і іншым канадыйскім СМІ пра Беларусь і беларускі народ.
Былі мы разам з вамі, дарагія сябры ў змаганьні, так як мы з вамі і сёньня.
Сяргею Навумчыку, майму сябру і супрацоўніку, дзякую за гэтую вялізарную і такую цэнную працу".
