Цячэ дах, патрабуюць рамонту печ, падлога, столь.
Пэнсіянэрка Лідзія, паводле пашпарту Іда Жарына, спусьцілася з гарышча, калі на падлозе ў ейнай хаціне яшчэ стаяла вада. Хлюпала ў ботах яшчэ тыдзень, але гаспадыня была рада, што хоць спала ў кухні на пасьцелі. Лідзія Мікалаеўна ўдзячная суседзям, усім людзям, якія пасьля паведамленьня ў мэдыях даведаліся пра яе бяду й праявілі клопат.
Жарына: «Дзякуй людзям добрым — усім, усім, усім! Журналісты прыяжджалі. Словам, усе, усе дапамагалі. Ежу прывозілі. Дай ім Бог здароўя!»
Пасьля паводкі бабуля недалічылася найперш маленькіх сабачак — некаторыя зь іх патапіліся:
«Засталося ў мяне пяць кошачак і два сабачкі — і ўсё. Сабачак было ў мяне сем штук. Я іх вырасьціла. Думала, што потым раздам людзям. Але вось — патапіліся. Мы ж на гарышчы, на даху прыбудоўкі жылі. А там на гарышчы дзірка-яма, каб спускацца ўніз. Пападалі сабачкі й патапіліся. І засталося ў мяне толькі дзьве штучкі — два сабачкі».
Частку катоў у Лідзіі забралі валянтэры руху абароны жывёл:
«Прыяжджалі дзяўчаты з прытулку, дзе коцікі знаходзяцца. Дзяўчаты прыяжджалі й забралі. Яны, карацей кажучы, не забралі, а папрасілі аддаць. Я ім, здаецца, чатыры каты аддала, бо каты — яны такія шумныя. Ну, я іх і аддала — катоў».
Вада з бабулінай сядзібы сышла — затопленай застаецца толькі каля паловы ўчастку побач з суседзкімі гародамі, якія таксама пакуль пад вадой. Але праблемаў Лідзія Мікалаеўна не пазбавілася:
«Цяпер вось мне гора — спрэс цячэ дах, у пакойчыку цячэ і на кухні цячэ. Хачу папрасіць каго-кольвечы, хто тут камандуе — я б ужо купіла рубэройд, — каб мне дапамаглі накрыць дах».
Яшчэ адна бяда ў пэнсіянэркі — печ. Яна й і ад вады разбуралася, і прагарэла дашчэнту:
«У печцы, разумееце, усё прагарэла — пліта прагарэла, усё прагарэла. У печцы паліць нельга».
Лідзія Мікалаеўна паказвае сваё старое бядотнае жытло, дзе вады стаяла сантымэтраў на семдзесят, а цяпер патрабуецца моцная гаспадарская рука. І, вядома, грошы, якіх у бабулі няма:
«Вось так было затоплена, і нават вышэй — печачка была затоплена. І тут вось, бачыце, чорнае — шафа чорная. Падлога, бачыце, прагніла. Але ўжо з падлогай — бог яе бяры. Падлогу, можа, я сама. Мне асноўнае — печка, дах».
Да каго зьвяртацца па дапамогу, Лідзія Мікалаеўна толкам і ня ведае. Нават ня ведае, дзе тая ўправа сацыяльнай абароны адміністрацыі Савецкага раёну Гомеля. Што да сына, які ёсьць у пэнсіянэркі, то й ад яго дапамогі чакаць не выпадае:
«Я ня ведаю, куды хадзіць, бо ніколі не хадзіла. Сын у мяне ёсьць, але зь яго толку таксама ніякага. Ён ніяк не дапамагае, ён — алькаголік. Такая была вада, а яго не было. І дзе ён, я й цяпер ня ведаю».
Пэнсіянэрка Лідзія, паводле пашпарту Іда Жарына, спусьцілася з гарышча, калі на падлозе ў ейнай хаціне яшчэ стаяла вада. Хлюпала ў ботах яшчэ тыдзень, але гаспадыня была рада, што хоць спала ў кухні на пасьцелі. Лідзія Мікалаеўна ўдзячная суседзям, усім людзям, якія пасьля паведамленьня ў мэдыях даведаліся пра яе бяду й праявілі клопат.
Жарына: «Дзякуй людзям добрым — усім, усім, усім! Журналісты прыяжджалі. Словам, усе, усе дапамагалі. Ежу прывозілі. Дай ім Бог здароўя!»
Пасьля паводкі бабуля недалічылася найперш маленькіх сабачак — некаторыя зь іх патапіліся:
Засталося ў мяне пяць кошачак і два сабачкі — і ўсё. Сабачак было ў мяне сем штук. Я іх вырасьціла. Думала, што потым раздам людзям. Але вось — патапілісяІда Жарына
Частку катоў у Лідзіі забралі валянтэры руху абароны жывёл:
«Прыяжджалі дзяўчаты з прытулку, дзе коцікі знаходзяцца. Дзяўчаты прыяжджалі й забралі. Яны, карацей кажучы, не забралі, а папрасілі аддаць. Я ім, здаецца, чатыры каты аддала, бо каты — яны такія шумныя. Ну, я іх і аддала — катоў».
Вада з бабулінай сядзібы сышла — затопленай застаецца толькі каля паловы ўчастку побач з суседзкімі гародамі, якія таксама пакуль пад вадой. Але праблемаў Лідзія Мікалаеўна не пазбавілася:
«Цяпер вось мне гора — спрэс цячэ дах, у пакойчыку цячэ і на кухні цячэ. Хачу папрасіць каго-кольвечы, хто тут камандуе — я б ужо купіла рубэройд, — каб мне дапамаглі накрыць дах».
Яшчэ адна бяда ў пэнсіянэркі — печ. Яна й і ад вады разбуралася, і прагарэла дашчэнту:
«У печцы, разумееце, усё прагарэла — пліта прагарэла, усё прагарэла. У печцы паліць нельга».
Печачка была затоплена. Шафа чорная. Падлога, бачыце, прагніла. Але ўжо з падлогай — бог яе бяры. Падлогу, можа, я сама. Мне асноўнае — печка, дах
«Вось так было затоплена, і нават вышэй — печачка была затоплена. І тут вось, бачыце, чорнае — шафа чорная. Падлога, бачыце, прагніла. Але ўжо з падлогай — бог яе бяры. Падлогу, можа, я сама. Мне асноўнае — печка, дах».
Да каго зьвяртацца па дапамогу, Лідзія Мікалаеўна толкам і ня ведае. Нават ня ведае, дзе тая ўправа сацыяльнай абароны адміністрацыі Савецкага раёну Гомеля. Што да сына, які ёсьць у пэнсіянэркі, то й ад яго дапамогі чакаць не выпадае:
«Я ня ведаю, куды хадзіць, бо ніколі не хадзіла. Сын у мяне ёсьць, але зь яго толку таксама ніякага. Ён ніяк не дапамагае, ён — алькаголік. Такая была вада, а яго не было. І дзе ён, я й цяпер ня ведаю».
