У Злучаных Штатах надыходзіць час рэфлексіі. Кім былі браты Царнаевы, што падштурхнула іх да зьдзяйсьненьня тэракту, дзе дапусьцілі памылку праваахоўныя органы, а дзе, наадварот, спрацавалі прафэсійна, ці не прывядзе новы тэракт да далейшага абмежаваньня грамадзянскіх свабод альбо, напрыклад, перагляду плянаў іміграцыйнай рэформы або ўзмацненьня жорсткасьці кантролю над зброяй — усе гэтыя пытаньні ўжо абмяркоўваюцца.
Адна з першых спробаў аналізу асобы і матываў Тамэрляна і Джахара Царнаевых зьмяшчаецца ў артыкуле Дэйвіда Рэмніка на сайце часопісу The New Yorker. Пачынаецца яна з напаміну аб тым, як «у разгар Другой сусьветнай вайны Іосіф Сталін абвясьціў чачэнскі народ ворагам СССР і выгнаў яго зь ягонай радзімы». Сярод дэпартаваных была і сям’я Царнаевых, якая пасялілася ў Кіргізіі.
Рэмнік коратка распавядае пра гісторыю войнаў у Чачні і тэрактаў і адзначае, што сям’я Царнаевых перасялілася ў Злучаныя Штаты больш за 10 гадоў таму і дзеці — забіты цяпер Тамэрлян і арыштаваны Джахар — па сутнасьці, вырасьлі і сфармаваліся ў Амэрыцы. Пры гэтым малодшы брат Джахар, мяркуючы па ўсім, значна больш пасьпяхова адаптаваўся да амэрыканскага грамадзтва. Рэмнік прыводзіць шматлікія сьведчаньні знаёмых і суседзяў братоў, іх таварышаў па школе і, нарэшце, урыўкі зь іх запісаў у сацыяльных сетках — «жартах, крыўдах, забабонах, веры, марах». Ён піша пра трагедыю бацькоў братоў (яны некалькі гадоў таму вярнуліся ў Дагэстан, Анзор Царнаеў сказаў у інтэрвію «Свабодзе», што лічыць сваіх дзяцей ахвярамі змовы).
У гісторыі сям’і Царнаевых, — заключае аўтар The New Yorker, — адбілася і трагедыя дэпартацыі, і тое, што «эра лічбавых тэхналёгій ня можа даць ратунку ад экстрэмізму», і, нарэшце, той факт, што «амэрыканская мара» падманлівая і спраўджваецца зусім не для ўсіх, хто прыяжджае ў краіну з надзеямі на лепшае жыцьцё.
Адна з першых спробаў аналізу асобы і матываў Тамэрляна і Джахара Царнаевых зьмяшчаецца ў артыкуле Дэйвіда Рэмніка на сайце часопісу The New Yorker. Пачынаецца яна з напаміну аб тым, як «у разгар Другой сусьветнай вайны Іосіф Сталін абвясьціў чачэнскі народ ворагам СССР і выгнаў яго зь ягонай радзімы». Сярод дэпартаваных была і сям’я Царнаевых, якая пасялілася ў Кіргізіі.
Рэмнік коратка распавядае пра гісторыю войнаў у Чачні і тэрактаў і адзначае, што сям’я Царнаевых перасялілася ў Злучаныя Штаты больш за 10 гадоў таму і дзеці — забіты цяпер Тамэрлян і арыштаваны Джахар — па сутнасьці, вырасьлі і сфармаваліся ў Амэрыцы. Пры гэтым малодшы брат Джахар, мяркуючы па ўсім, значна больш пасьпяхова адаптаваўся да амэрыканскага грамадзтва. Рэмнік прыводзіць шматлікія сьведчаньні знаёмых і суседзяў братоў, іх таварышаў па школе і, нарэшце, урыўкі зь іх запісаў у сацыяльных сетках — «жартах, крыўдах, забабонах, веры, марах». Ён піша пра трагедыю бацькоў братоў (яны некалькі гадоў таму вярнуліся ў Дагэстан, Анзор Царнаеў сказаў у інтэрвію «Свабодзе», што лічыць сваіх дзяцей ахвярамі змовы).
У гісторыі сям’і Царнаевых, — заключае аўтар The New Yorker, — адбілася і трагедыя дэпартацыі, і тое, што «эра лічбавых тэхналёгій ня можа даць ратунку ад экстрэмізму», і, нарэшце, той факт, што «амэрыканская мара» падманлівая і спраўджваецца зусім не для ўсіх, хто прыяжджае ў краіну з надзеямі на лепшае жыцьцё.
