Паводле арганізацыі «Ахова птушак бацькаўшчыны», там ужо зьявіліся белыя буслы, шэрыя жураўлі, кнігаўкі і палявыя жаўранкі. Але цяпер рух птушак углыб краіны прыпынены.
Пра гэта мы пагаворым зь Віктарам Фенчуком. Ён старшыня грамадзкай арганізацыі «Ахова птушак бацькаўшчыны».
Ціхановіч: Спадар Фянчук, чаму птушак успамінаюць менавіта сёньня?
Фянчук: Цяпер вясна, і натуральна, што сьвята птушак прыпадае на вясну. Так і павінна быць. Калісьці менавіта ў красавіку было падпісана міжнароднае пагадненьне аб ахове мігруючых птушак. Гэта зрабіла яшчэ Савецкая Расея адразу пасьля рэвалюцыі. З таго часу ідзе гісторыя гэтага сьвята.
Ціхановіч: Якія прынцыпы назіраньня за птушкамі існуюць? Як можна зафіксаваць, што, напрыклад, буслы павярнулі назад?
Фянчук: Каб нешта убачыць, трэба назіраць, і назіраньне — гэта вельмі простая рэч, яна даступная людзям. Ёсьць і больш складаныя мэтады, калі на птушак, напрыклад, вешаюцца спадарожнікавыя перадатчыкі, якія дазваляюць у рэжыме рэальнага часу сачыць за тым, куды ляцяць птушкі. У нашай краіне мы выкарыстоўваем традыцыйныя мэтады, калі людзі ў розных частках краіны сочаць за тым, калі і куды прылятаюць птушкі.
Ціхановіч: А што яшчэ апрача сьнегу, марозу і недахопу ежы можа пагражаць птушкам па вяртаньні?
Фянчук: Тое, што вы назвалі, гэта натуральныя зьявы. Нельга сказаць, што яны пагражаюць. Яны проста робяць міграцыю больш складанай. Але калі гаварыць пра фактары ненатуральныя — дык гэта чалавек. У нас у краіне гэта адбываецца сумна. Беларусь — амаль адзіная з краінаў Эўропы, дзе пералётных птушак сустракаюць ня толькі песьнямі і радасьцю, але і стрэламі. Я маю на ўвазе веснавое паляваньне. Птушкі прылятаюць пасьля цяжкага пералёту, хочуць падсілкавацца і нарадзіць патомства, а тут — стрэлы.
Пра гэта мы пагаворым зь Віктарам Фенчуком. Ён старшыня грамадзкай арганізацыі «Ахова птушак бацькаўшчыны».
Ціхановіч: Спадар Фянчук, чаму птушак успамінаюць менавіта сёньня?
Фянчук: Цяпер вясна, і натуральна, што сьвята птушак прыпадае на вясну. Так і павінна быць. Калісьці менавіта ў красавіку было падпісана міжнароднае пагадненьне аб ахове мігруючых птушак. Гэта зрабіла яшчэ Савецкая Расея адразу пасьля рэвалюцыі. З таго часу ідзе гісторыя гэтага сьвята.
Ціхановіч: Якія прынцыпы назіраньня за птушкамі існуюць? Як можна зафіксаваць, што, напрыклад, буслы павярнулі назад?
Фянчук: Каб нешта убачыць, трэба назіраць, і назіраньне — гэта вельмі простая рэч, яна даступная людзям. Ёсьць і больш складаныя мэтады, калі на птушак, напрыклад, вешаюцца спадарожнікавыя перадатчыкі, якія дазваляюць у рэжыме рэальнага часу сачыць за тым, куды ляцяць птушкі. У нашай краіне мы выкарыстоўваем традыцыйныя мэтады, калі людзі ў розных частках краіны сочаць за тым, калі і куды прылятаюць птушкі.
Ціхановіч: А што яшчэ апрача сьнегу, марозу і недахопу ежы можа пагражаць птушкам па вяртаньні?
Фянчук: Тое, што вы назвалі, гэта натуральныя зьявы. Нельга сказаць, што яны пагражаюць. Яны проста робяць міграцыю больш складанай. Але калі гаварыць пра фактары ненатуральныя — дык гэта чалавек. У нас у краіне гэта адбываецца сумна. Беларусь — амаль адзіная з краінаў Эўропы, дзе пералётных птушак сустракаюць ня толькі песьнямі і радасьцю, але і стрэламі. Я маю на ўвазе веснавое паляваньне. Птушкі прылятаюць пасьля цяжкага пералёту, хочуць падсілкавацца і нарадзіць патомства, а тут — стрэлы.
