У хаце пад лавай – сякера,
ў чалесьніку – качарга,
на покуці – цмок вусаты
і цмакалятаў чарга.
Бяззубыя, шэрыя здані
паўзуць да яго, вусача,
праз шчыліны тэлескрыні
даверлівага гледача.
На печы – кажух заспаны,
пад печчу – сваяк дамавік,
цмок з багны – у хаце за пана.
Да гэтага звыкся, прывык.
Штодня ён прарочыць, вяшчуе.
Рагатае пекла – ня рай.
Хто чуе яго, хто ня чуе.
Даводзіць: "Мяне выбірай.
Мяне. Маю чэлядзь... навечна.
Хоць з багны, ды ваш я кумір.
Я сьціплы... Я шчыры, сардэчны.
Са мной будзе згода і мір."
Я ведаю, зноў ашукае.
Трымаюся, як мага.
Ад роспачы і адчаю
пад лавай сякеру шукаю.
Як стрэльба, стаіць качарга.
