На золаку па лузе-дыване
зьбіраю водар золак самы першы,
як хораша, як лёгка зараз мне,
пачуцьці, бы расінкі, сыплю ў верш я.
У спадарожніцах — трывога дзень у дзень,
і крыўда — у сяброўках — не адбіцца,
каб не пакутаваць, блукаць, як цень,
я вершам паспрабую падлячыцца.
Аднабаковасьць, шэрасьць ад быцьця
і, як бальзам гаючы думкам, справам,—
мой верш, наіўны часам, як дзіця,
а то свабодны, ўпэўнены і сталы.
