Наша зямля стаіць на вадзе, а вада на зямлі
Шлях аседлай ракі
пазначае лаза,
Адгукаецца мора
на покліч замовы.
Мы – вада:
Наша семя, і кроў, і сьляза
І малочная сьпеласьць
прымроенай мовы.
Сустракаюцца думкі
ў дрымоцьці дрыгвы.
Суплятаюцца мары
карэньнем падводным.
Уздымаюцца сокі падвялай травы
У вільготнае неба
дарогай нязводнай.
Нас вяртаюць аблокі і плыні туды,
Дзе на хвалі дрыжыць
каламуць залатая.
Мы – вада, а зямля прарастае з вады…
Скрозь суквецьці,
і крылы,
і кроў
Прарастае.
