Такое, прызнацца, здараецца нячаста. Аднак бывае, што твор, на які выканаўцы, як кажуць, ня ставілі нават зацёртага талера, раптам набываў маштаб ня тое што шлягеру — агульна любімага твору. Пры гэтым, часьцей за ўсё, твор гэты нараджаўся быццам зноў, вяртаючы сабе былую папулярнасьць.
У 1997 годзе, калі ствараўся цяпер ужо клясычны альбом беларускай папулярнай музыкі, вядомы як “Народны”, ніхто зь ягоных стваральнікаў, мне так здаецца, нават і не разьлічваў на тое, што песьня “Надзенька” набудзе ў пэўных колах гэткую, прабачце, проста шалёную папулярнасьць. Песьня ў пэўным сэнсе зрабілася нечым накшталт культавай, апазнавальным знакам людзей далучаных.
Сёньня рызыкну выказаць здагадку, што падобны да “Надзенькі” лёс можа чакаць і адну зь песень, запісаных Зьмітром Вайцюшкевічам для альбому “Баляды”. Гаворка ідзе пра баляду “Даніла”, адзін зь нешматлікіх твораў альбому, у якім Зьміцер не крануў ні народнага тэксту, ні мэлёдыі.
Тая ж самая прастата ўвасабленьня, як і ў дачыненьні да “Надзенькі”, мне так здаецца, і абумоўлівае той факт, што гэтая народная песьня зноў вяртаецца ў народ, зноў будзе гучаць дастаткова шырока. Не, у тэлепраграме “Скрыжаваньні Эўропы” яна напэўна не прагучыць, затое, як мне думаецца, здолее лёгка перакрочыць многія дзяржаўныя межы, праход празь якія некаторым іншым даўно вядомым і нават, трэба прызнаць, абрыдлым песьням цяперака проста забаронены.
Сапраўдныя песьні сапраўды межаў ня ведаюць і, больш за тое, — не прызнаюць. Шэнген для беларускага Данілы. Пачуемся!
Зьміцер Падбярэскі