Часам лёсу музыканта не пазайздросьціш. Тым больш складана казаць, калі яму пашанцавала, а калі — не. Усё ж творчае жыцьцё музыканта — гэта шмат у чым лятарэя, у якой столькі ж шанцаў выйграць, колькі й прайграць.
Я знаёмы з Валерыем Скаражонкам аж з 1988 году, зь першага Ўсесаюзнага фэстывалю польскай песьні ў Віцебску. Ён быў тады канкурсантам і практычна нікому не вядомым маладым сьпеваком з Горадні. Яму пашанцавала зь месцам нараджэньня, прынамсі, у дачыненьні да польскай песьні. Можа, менавіта таму песьня “Перш чым прыйдзе вясна” з рэпэртуару Чэслава Немена, якая гучала ўжо ў нашай праграме, прынесла яму ляўрэацкае званьне.
Потым Валеры шмат працаваў як саліст, выступаючы па ўсёй Беларусі, але ж па-сапраўднаму вялікая сцэна яўна не выказвала жаданьня прыняць яго. І вось усьмешка лёсу: запрашэньне ў ансамбль “Песьняры”.
Не вазьмуся сьцьвярджаць, пашанцавала яму ці не. З сольнымі праектамі нібыта ўсё сьціхла, аднак і канцэрты “Песьняроў” — таксама вялікая рэдкасьць. Ня ўпэўнены, што гэты вялікі, надзвычай дасьціпны ў жыцьці чалавек супакоіцца на дасягнутым. Мне так здаецца, што Валерыя Скаражонка мы яшчэ пачуем у нечым такім вельмі сольным.
А сёньня паслухаем яго ў песьні з апэтытным назовам “Дранікі”, напісанай Ігарам Паліводам на верш Лявона Пранчака. Цалкам магчыма, што многім з вас гэтая песьня будзе да стала. Смачна слухаць! І пачуемся заўтра!
Зьміцер Падбярэскі