Пэрспэктыва павелічэньня пэнсійнага ўзросту не надае менчукам аптымізму. Амаль усе выпадковыя мінакі адмоўна паставіліся да гэткай ініцыятывы Міністэрства працы й сацыяльнай абароны.
(Спадарыня: ) “Гэтага рабіць нельга, таму што шмат людзей не дажывае да пэнсіі. Гэта першае пытаньне, а другое — памер саміх пэнсіяў вельмі малы, і, на жаль, зноў матэрыяльнае становішча не дазволіць пэнсіянэрам проста выжыць. Я лічу, што пакуль гэта рабіць рана. Гэта вельмі заканамернае становішча, але ж трэба шкадаваць тых людзей, якія ствараюць нацыю”.
(Другая спадарыня: ) “Здароўя ў 55 у жанчынаў ужо няма. Сіл ужо няма”.
(Спадар: ) “Я лічу, што гэта дрэнна. Мая маці на пэнсіі. Яна ледзь дацягнула да яе. Некалькі гадоў да пэнсіі стан здароўя быў вельмі дрэнны. Таму я лічу, што 55 гадоў для жанчыны — гэта нармальны пэнсійны ўзрост”.
(Спадарыня: ) “Гэта я й раней чула, але мяне зараз больш клапоціць іншае пытаньне. Я пачула ўчора па радыё, што здымуць ільготы, але якім пэнсіянэрам і якога ўзросту, гэтага я не пачула”.
(Спадар: ) “Я лічу, што гэта няслушнае рашэньне. Чалавек павінен выходзіць на пэнсію. У яго ўжо нейкія хваробы, нейкія іншыя моманты. А калі глядзець на цяперашнюю пэнсію, то як на яе жыць?”
(Спадарыня: ) “Гэта неабгрунтавана. І гэтак у нас працягласьць жыцьця ня вельмі вялікая. На жаль, проста меншая колькасьць людзей дажыве да пэнсіі. Тым больш, што і пэнсіі мусяць быць лепшымі”.
(Спадар: ) “Гэта залежыць ня толькі ад таго, як мы да гэтата ставімся, а ад становішча ў краіне. Мне зараз 70 гадоў, і я працую”.
(Спадарыня: ) “Трэба наадварот — паменшыць пэнсійны ўзрост, напрыклад, да 53 гадоў для жанчын. Мне зараз 56, і я ўжо ўсё… Не магу, разумееце”.
(Спадар: ) “Адмоўна стаўлюся. Трэба вырашаць эканамічныя праблемы ў першую чаргу з маладымі, а не за кошт старых”.
(Спадарыня: ) “Лекары вызначылі гэты ўзрост. Наколькі я ведаю, людзі ня ў стане пасьля гэтага ўзросту адэкватна рэагаваць на сытуацыю, нармальна паводзіць сябе, а гэта значыць, нармальна працаваць”.
(Спадар: ) “67 гадоў будзе — я чуў. Хто сядзіць, піша, той, можа, і дажыве да пэнсіі, а хто працуе, той не дажыве”.
(Спадарыня: ) “Мне ўсё роўна, больш будзе ці менш, таму што я даўно ўжо на пэнсіі”.
(Другая спадарыня: ) “Трэба жыць цяпер, плаціць людзям, плаціць сабе, расьціць сына. Я думаю, што я не дажыву да 60 гадоў”.
Гэтак паставіліся шараговыя мінакі да прапановы Міністэрства працы й сацыяльнай абароны падоўжыць працоўны тэрмін для людзей, які дасягнулі пэнсійнага веку.