«Учора прайшла інфармацыя, якой я, шчыра кажучы, шакаваны. Тым, што далі ацэнку дзеяньням кантралёркі як зусім правамерным. Менавіта гэтым фактам. Тое, што яны мяне абвінавачваюць, я сам выдатна разумею, што я вінаваты. І давядзецца несьці адказнасьць у любым выпадку, я не адмаўляюся. Але тое, што яна, аказваецца, нічога дрэннага не ўчыніла, а яе дзеяньні былі поўнасьцю правамерныя, — гэта мяне шакуе. Гэтага я не магу ніяк зразумець».
Так пракамэнтаваў інфармацыю, якую падало дзяржаўнае агенцтва БелТА, электраманцёр Наваполацкай ТЭЦ Аляксандар, якога вінавацяць у супрацьпраўных дзеяньнях адносна кантралёркі наваполацкага аўтобуса Людмілы Шахлінай. Інцыдэнт, які адзін з пасажыраў зьняў на відэа і выклаў у інтэрнэт, здарыўся 26 лістапада 2012 году.
Паводле начальніка ўпраўленьня сьледчага камітэту Беларусі па Віцебскай вобласьці Ўладзімера Шалухіна, мужчына 1984 году нараджэньня зьдзейсьніў у дачыненьні да кантралёркі супрацьпраўныя дзеяньні, якія падпадаюць пад крымінальны артыкул «гвалт альбо пагроза ў дачыненьні да службовай асобы, якая выконвае службовыя абавязкі, або іншай асобы, якая выконвае грамадзкі абавязак».
Cьледчыя прыйшлі да высновы, што кантралёрка з Наваполацку ніякіх супрацьпраўных дзеяньняў, а тым больш злачынстваў, не зьдзяйсьняла. Справа аб гвалце адносна кантралёркі наваполацкага аўтобуса знаходзіцца ў стадыі завяршэньня і бліжэйшым часам будзе перададзена ў пракуратуру, а затым накіравана ў суд. Нібыта мужчына ў Наваполацку напаў на кантралёрку, якая запатрабавала ў адной з пасажырак выплаціць штраф за безьбілетны праезд. Кантралёрка зьвярнулася з заявай аб нападзе ў органы ўнутраных спраў.
Людміла Шахліна распавяла карэспандэнту «Свабоды», што працуе ўжо на іншым месцы. «Я цяпер у аўтапарку, але ў іншым месцы. З-за такога рэзанансу я проста не магу працаваць там. У мяне чыста псыхалягічная траўма. Я знаходзілася на лячэньні з расьцяжэньнем шыйных пазванкоў, 17 дзён была на бальнічным. Потым у псыхатэрапэўта на лекаваньні. І ўявіце, як я магу цяпер выйсьці, калі пачынаюць патыкаць — «зорка інтэрнэту».
Людміла Шахліна кажа, што да яе зь міліцыі ніхто не зьвяртаўся, а справа, маўляў, зацягнулася з-за таго, што ў яе крыўдзіцеля ёсьць сваяк у міліцыі. Да таго ж не знайшлі яшчэ аднаго чалавека, які, паводле Шахлінай, таксама яе «шматаў».
«У нас павінна была быць вочная стаўка зь ім, калі яго павінны былі адпускаць. Але, як самі разумееце — сваякі ў міліцыі, — вочнай стаўкі ў нас не было. Мы зь ім ні разу і не сустракаліся. Мне сказалі, што выбачацца ён лічыць лішнім. За тое, што ён мне пасмы валасоў вырваў. Ён жа ледзь адарваўся ад мяне, вырваў пасму валасоў і адарваўся ад мяне. Спрабаваў выцягнуць мяне на вуліцу, каб зьбіць. Калі яго затрымалі, у яго было ў крыві 1,3 праміле, хоць гэта спрабуюць схаваць. Спачатку яшчэ хацелі прымяніць артыкул за надругацельства над жанчынай. Гэтага зноў жа не прымяняюць».
Аляксандар Бліноў катэгарычна адмаўляе, што ў яго ёсьць нейкія сваякі ў міліцыі.
«У нас у міліцыі дакладна сваякоў няма. Гэта стопрацэнтна. Наагул у МУС».
Аляксандар кажа, што бачыць віну ня толькі сваю, але і кантралёркі.
«Менавіта яе няправільныя дзеяньні адносна пасажыраў пацягнулі за сабой маю рэакцыю. Таму на такой глебе прасіць прабачэньня — гэта неяк выходзіць няправільна. Калі б яна была насамрэч невінаватая, а я напаў ні з пушчы ні з поля — іншая справа. Вельмі супярэчлівае адчуваньне складаецца. Я ўвесь часу дакараю сябе, што ўмудрыўся залезьці вось так няўдала ў той вечар ня ў той аўтобус. Вось такі напад на бацькоў, калі гэта ўсё дзеці бачылі, — гэта амаральны ўчынак з боку кантралёра».
Людміла Шахліна кажа, што ўсё было зусім іначай:
«Ні за якіх дзяцей ён там не заступаўся. Ні адно дзіця не заплакала, што я такі вылюдак». Паводле Ўладзімера Шалухіна, такія сярэднявечныя мэтады расправы ў прававым грамадзтве недапушчальныя. Маўляў, калі бачыш парушэньні з боку службовай асобы, трэба зьвярнуцца да яе наймальніка. У рэшце — выкласьці запіс у інтэрнэт, «паспрабаваць узьдзейнічаць законнымі мэтадамі, але ўчыняць злачынства не дазволена».
Так пракамэнтаваў інфармацыю, якую падало дзяржаўнае агенцтва БелТА, электраманцёр Наваполацкай ТЭЦ Аляксандар, якога вінавацяць у супрацьпраўных дзеяньнях адносна кантралёркі наваполацкага аўтобуса Людмілы Шахлінай. Інцыдэнт, які адзін з пасажыраў зьняў на відэа і выклаў у інтэрнэт, здарыўся 26 лістапада 2012 году.
Паводле начальніка ўпраўленьня сьледчага камітэту Беларусі па Віцебскай вобласьці Ўладзімера Шалухіна, мужчына 1984 году нараджэньня зьдзейсьніў у дачыненьні да кантралёркі супрацьпраўныя дзеяньні, якія падпадаюць пад крымінальны артыкул «гвалт альбо пагроза ў дачыненьні да службовай асобы, якая выконвае службовыя абавязкі, або іншай асобы, якая выконвае грамадзкі абавязак».
Cьледчыя прыйшлі да высновы, што кантралёрка з Наваполацку ніякіх супрацьпраўных дзеяньняў, а тым больш злачынстваў, не зьдзяйсьняла. Справа аб гвалце адносна кантралёркі наваполацкага аўтобуса знаходзіцца ў стадыі завяршэньня і бліжэйшым часам будзе перададзена ў пракуратуру, а затым накіравана ў суд. Нібыта мужчына ў Наваполацку напаў на кантралёрку, якая запатрабавала ў адной з пасажырак выплаціць штраф за безьбілетны праезд. Кантралёрка зьвярнулася з заявай аб нападзе ў органы ўнутраных спраў.
Людміла Шахліна распавяла карэспандэнту «Свабоды», што працуе ўжо на іншым месцы. «Я цяпер у аўтапарку, але ў іншым месцы. З-за такога рэзанансу я проста не магу працаваць там. У мяне чыста псыхалягічная траўма. Я знаходзілася на лячэньні з расьцяжэньнем шыйных пазванкоў, 17 дзён была на бальнічным. Потым у псыхатэрапэўта на лекаваньні. І ўявіце, як я магу цяпер выйсьці, калі пачынаюць патыкаць — «зорка інтэрнэту».
Людміла Шахліна кажа, што да яе зь міліцыі ніхто не зьвяртаўся, а справа, маўляў, зацягнулася з-за таго, што ў яе крыўдзіцеля ёсьць сваяк у міліцыі. Да таго ж не знайшлі яшчэ аднаго чалавека, які, паводле Шахлінай, таксама яе «шматаў».
«У нас павінна была быць вочная стаўка зь ім, калі яго павінны былі адпускаць. Але, як самі разумееце — сваякі ў міліцыі, — вочнай стаўкі ў нас не было. Мы зь ім ні разу і не сустракаліся. Мне сказалі, што выбачацца ён лічыць лішнім. За тое, што ён мне пасмы валасоў вырваў. Ён жа ледзь адарваўся ад мяне, вырваў пасму валасоў і адарваўся ад мяне. Спрабаваў выцягнуць мяне на вуліцу, каб зьбіць. Калі яго затрымалі, у яго было ў крыві 1,3 праміле, хоць гэта спрабуюць схаваць. Спачатку яшчэ хацелі прымяніць артыкул за надругацельства над жанчынай. Гэтага зноў жа не прымяняюць».
Аляксандар Бліноў катэгарычна адмаўляе, што ў яго ёсьць нейкія сваякі ў міліцыі.
«У нас у міліцыі дакладна сваякоў няма. Гэта стопрацэнтна. Наагул у МУС».
Аляксандар кажа, што бачыць віну ня толькі сваю, але і кантралёркі.
«Менавіта яе няправільныя дзеяньні адносна пасажыраў пацягнулі за сабой маю рэакцыю. Таму на такой глебе прасіць прабачэньня — гэта неяк выходзіць няправільна. Калі б яна была насамрэч невінаватая, а я напаў ні з пушчы ні з поля — іншая справа. Вельмі супярэчлівае адчуваньне складаецца. Я ўвесь часу дакараю сябе, што ўмудрыўся залезьці вось так няўдала ў той вечар ня ў той аўтобус. Вось такі напад на бацькоў, калі гэта ўсё дзеці бачылі, — гэта амаральны ўчынак з боку кантралёра».
Людміла Шахліна кажа, што ўсё было зусім іначай:
«Ні за якіх дзяцей ён там не заступаўся. Ні адно дзіця не заплакала, што я такі вылюдак». Паводле Ўладзімера Шалухіна, такія сярэднявечныя мэтады расправы ў прававым грамадзтве недапушчальныя. Маўляў, калі бачыш парушэньні з боку службовай асобы, трэба зьвярнуцца да яе наймальніка. У рэшце — выкласьці запіс у інтэрнэт, «паспрабаваць узьдзейнічаць законнымі мэтадамі, але ўчыняць злачынства не дазволена».
