За апошні тыдзень у зьняволеньні апынуліся каля дзясятка актывістаў апазыцыйнага руху. Судзьдзі без ваганьняў кідаюць на турэмныя нары за ўчынкі, якія ў суседніх краінах караюць папярэджаньнямі ці штрафамі. І сьведчыць гэта ня толькі пра ступень залежнасьці беларускіх судоў, але й пра тое, наколькі сёньняшняя ўлада непакоіцца за ўласнае існаваньне і якую цану яна гатовая заплаціць, каб гэтае існаваньне як мага болей падоўжыць.
Ці дамаглася ўлада сваіх мэтаў, узмацніўшы рэпрэсіі да іншадумцаў? Наша слухачка Людміла Моўзун зь Менску лічыць, што так. Цытую яе ліст:
“Ня мелі мы ніякіх правоў і ня будзем мець. А ўсё таму, што палахлівыя. І ўлада гэтае слабое месца беларусаў ведае. Кінулі Вячорку й Бяляцкага ў турму за 25 Сакавіка — і ўсе маўчаць. Ніхто ня выйшаў да палаца Лукашэнкі, ніхто не пратэстуе ля Дома ўраду. Улада таму так нахабна і паводзіць сябе, што ведае: апазыцыя пабаіцца.
Гэты страх у грамадзтве — галоўны козыр Лукашэнкі на любых выбарах. Пакуль будзе ў людзях страх — улада можа нічога не баяцца. А палахліўцам няма чаго наракаць на кепскае жыцьцё — самі ў гэтым вінаватыя”, — лічыць Людміла Моўзун зь Менску.
У любым грамадзтве, Людміла, ня надта шмат людзей, гатовых адкрыта супрацьстаяць рэпрэсіўнай машыне ўлады.
Ва ўмовах сёньняшняй Беларусі выйсьці з плякатам да рэзыдэнцыі Лукашэнкі аўтаматычна азначае ня толькі на паўмесяца страціць волю (і правесьці гэтыя паўмесяца ў зьневажальных для чалавечай годнасьці ўмовах беларускай турмы зь яе антысанітарыяй, брудам і хамствам ахоўнікаў). Да ўсяго іншага, гэта яшчэ і рызыка страціць працу, выклікаць пільную ўвагу да сябе і сваіх блізкіх з боку спэцслужбаў, паставіць пад сумнеў уласную будучыню. Наўрад ці правамерна патрабаваць такіх ахвяраў ад кожнага чалавека.
А лічыць запалоханымі ўсіх не выпадае. Вось які ліст даслаў нам Іосіф Бура зь Менскага раёну. Ён піша:
“Мяне вельмі ўсхвалявала і ўстрывожыла тое, што было на вуліцах Менску 25 Сакавіка. Маніфэстантаў, якія выйшлі адзначыць найвялікшае нацыянальнае сьвята, зьбівала міліцыя. Болей з голымі рукамі на вуліцы Менску я не пайду. Колькі можна дазваляць над сабой такі зьдзек?
26 красавіка на Чарнобыльскі шлях дэманстрантам трэба надзець маскі. Беларусь у небясьпецы — над ёй лётаюць маскоўскія каршуны…”
Іосіф Бура таксама выказвае сваё стаўленьні да нядаўняга дэкрэту Лукашэнкі пра ўсталяваньне дзяржаўнага кантролю за гуманітарнай дапамогай з-за мяжы. Далей цытую ягоны ліст:
“Краінам Балтыі, усім эўрапейскім дзяржавам трэба закрыць мяжу зь Беларусьсю. Не даваць ёй доступу да латыскіх ды літоўскіх портаў. Трэба ізаляваць Беларусь напярэдадні прэзыдэнцкіх выбараў. Чым горш будзе ў Беларусі — тым лепш. Толькі гэтак можна абудзіць беларусаў”, — лічыць Іосіф Бура зь Менскага раёну.
Эўрапейская супольнасьць, спадар Іосіф, вельмі дакладна разьмяжоўвае інтарэсы сёньняшняй беларускай улады ды інтарэсы народу Беларусі. У гэтай сувязі вашая тэза “чым горш — тым лепш” непрымальная з шэрагу прычынаў. Поўная ізаляцыя вельмі балюча адбілася б на штодзённым жыцьці беларусаў, зьнізіла б і без таго невысокі жыцьцёвы ўзровень у краіне. Закранула б яна й эканамічныя інтарэсы суседніх дзяржаваў.
Таму ўсясьветная супольнасьць скарыстоўвае такую скрайнюю меру толькі ў выключных сытуацыях — як было, да прыкладу, падчас крызысу ў Пэрсідзкай затоцы, калі размова ішла пра адкрытую агрэсію Іраку ў адносінах да Кувэйту.
(Цалкам тэкст перадачы зьмешчаны ў адпаведным разьдзеле сайту)
