Сёння я адгарнула тры беларускія эвангельлі і пераканалася, што ўва
ўсіх трох перакладчыкаў - Луцкевіча, Сёмухі й Станкевіча - менавіта па
зорцы мудрацы, ці магі з усходу даведаліся пра нараджэньне Хрыстовае.
Пабачыўшы зорку на небе, яны прыйшлі пакланіцца нованароджанаму
цару юдэйскаму.
Зорка ў беларусаў ахоплівае сваім шматколерным зьзяньнем і царкоўную,
і нябесную, і паэтычную сфэры. Згадаем "Зорку Вэнэру" Максіма
Багдановіча, "Зорачкі" Сяргея Новіка-Пяюна, "Гэта ты мая, зорка
ясная" Адама Русака. "Засвяціла зора" - гэта праходзіць праз
увесь фальклёр.
Зора - гэта першасны, больш старажытны варыянт, які побач, з
гвездай , належыць усім славянскім мовам. Адметнае хіба што
тое, як па-рознаму разьмеркаваліся іх сынанімічныя спэктры ў гэтых мовах.
Так, у чэскай zora азначае толькі ранішнюю зорку, а hvezda
ахоплівае увесь лексычны рад: гэта і нябеснае сьвяціла, і геамэтрычная
форма, і выдатны чалавек, славутасьць.
У беларускай - наадварот- слова зьвязда сваімі сёстрамі-зоркамі
як бы адціснутае на край небасхілу. Найперш, Зьвязда зьвязваецца
з тытулам найстарэйшай беларускай газэты савецкага часу. З 1917 году
закладзеная ў Менску бальшавікамі газэта выходзіла сапраўды пад рускай
назвай Звезда. У 1924 годзе выданьне стала беларускім, у назве
ЗВЕЗДА зьмянілася ЗЬВЯЗДОЙ. Практычна кожнае пакаленьне і
чытачоў, і журналістаў газэты вярталася да спрэчкі пра вартаснасьць гэтай
назвы. Адна з высноваў, да якой прыходзілі кожны раз - што
слова гэтае існавала ў сваёй нішы сэпаратна й незалежна ад бальшавіцкага
ўтварэньня.
У многіх гаворках зьвязда супернічае са словам зорка,
напрыклад, у называньні таго самага каляднага рыштунку, зь якім прынята
хадзіць шчадраваць. Такая зьвязда ці зорка звычайна
была саламяная, шасці- ці васьміканцовая, яна чаплялася на высокі шасток.
У фальклёрных тэкстах ёсьць і спэцыяльная назва для тых, хто ходзіць па
хатах пад такой звяздой - зьвездары.
Добра, калі ў мове, як і на небе, словы вяжуцца ў сузор'і.
Алена Ціхановіч
Самае папулярнае
1