Неяк увосень у 1995 годзе завітала я да цёткі. Адзінокай жанчыны, якая
мяне выхоўвала пасьля сьмерці мамы. Гляджу ў прыхожай – два пажылыя мужыкі
нешта незразумелае майструюць: куфар ня куфар, карыта не карыта.
Зірнула ўбок і ледзь не абамлела: каля сьцяны прыхіліная вечка ад труны.
Няўжо цётачка памерла? – запыталася я ў сталяроў. А тыя на кухню паказваюць,
маўляў, там яна нам абед рыхтуе.
Я – на кухню. А там цётка. Жывая, вясёлая. Кажа мне: “Пастанавіла труну
і крыж надмагільны загадзя набыць. Бо вы мяне, дзеткі, па-людзку не пахаваеце.Дзядзькам
з 15-й школы дала дзьве бутэлькі гарэлкі. Яны й дошкі недзе знайшлі, мерку
зь мяне зьнялі. Пагаблявалі дошкі. Дам яшчэ на бутэльку, яны й крыж зробяць”.
Дарэмна я абяцала ёй пахаваць яе як належыць. Упёрлася цётка ў сваё,
маўляў, я ды іншыя пляменьнікі ледзьве канцы з канцамі зводзім”.
Цётачка тады жыла не адна, а з маёй старэйшай дачкой і зяцем. І маленьнімі
дачушкамі-блізьняткамі. Дзеці дамавіны баяцца й часам паўночы ня сьпяць.
Чакаюць, пакуль адтуль мярцьвяк вылезе.
Натуральна, зяць пачаў за сям’ю заступацца. Як бабуля куды адвернецца:
у краму ці на рынак, ён хуценька ўсю гэтую пахавальную мэблю – ў хляўчук.
Цётка вернецца дамоў, папросіць суседзяў, яны зноў дабро жалобнае зь хлеўчука
ў кватэру перанясуць.
Аднойчы зімой 1996 году зяць занёс тыя прыналежнасьці ў хлеў на ноч.
Замкнуў вісячы замок на ключ, а ключ схаваў. Уначы барысаўскія злодзеі
на ўсе хлеўчукі гэтага дому налёт зрабілі. Дачыста пакралі сала, самаробныя
кілбасы, кумпякі, слойкі з варэньнем, з гуркамі.
Выбеглі раніцай цётка зь зяцем на вуліцу, пачуўшы лямант суседзяў, зірнулі
на свой хляўчук – замок з клямкаю сарваныя. Але ж, дзіва, кіляў 5 мяса
як былі ў тазіку, так і засталіся.
Убачылі зладзюгі, што зьлева ад тазіка дамавіна, а справа – крыж, ды
й далі дзёру.
Ларыса Грэбнева
Самае папулярнае
1