Цыганкоў: «На фоне адсутнасьці вялікіх навінаў артыкул Уладзімера Барадача троху ўскалыхнуў палітычную супольнасьць. Як бы вы ацанілі прапановы Барадача, найперш — абраць праз інтэрнэт Раду з 11 чалавек, якая будзе выпрацоўваць стратэгію і адказваць за рашэньні ўсёй апазыцыйнай супольнасьці?»
Быкоўскі: «Я не зусім разумею, якую ролю будзе мець абраньне нейкіх людзей у нейкі орган. Для расейскай апазыцыі гэта было зразумелым крокам: яны казалі, што не давяраюць падліку на выбарах і таму абіраюцца і паказваюць, што за імі стаяць рэальныя людзі.
Вось спадар Барадач кажа, што дэпутаты Вярхоўнага Савету 13-га скліканьня, якія засталіся вернымі Канстытуцыі, будуць аўтаматычна запісаныя ў гэтую Раду. Ён таксама ўзгадвае былога сьпікера Вярхоўнага Савету Сямёна Шарэцкага, і я, шчыра кажучы, ня ведаю, ці гатовы хто-небудзь зь сёньняшніх палітыкаў прызнаць старшынства Шарэцкага».
Цыганкоў: «Проста спадар Барадач непакоіцца пра легітымнасьць і пераемнасьць?»
Быкоўскі: «Так. Але калі браць чысты мэтад — абраньне пэўных людзей, атрыманьне паўнамоцтваў аднымі людзьмі ад іншых — то такі мэтад таксама патрабуе легітымных крокаў. Аднак спадар Барадач прапануе вельмі радыкальнае дзеяньне, якое наўрад ці падтрымаюць усе тыя, каго ён назваў. Бо ён сьцьвярджае, што адбыўся дзяржаўны пераварот і трэба вярнуцца ў сытуацыю да перавароту».
Цыганкоў: «Як асноўныя апазыцыйныя палітыкі могуць паставіцца да прапановаў Барадача?»
Быкоўскі: «Мне падаецца, што большасьць палітыкаў зробіць выгляд, што нічога ня чулі і ня бачылі. Калі ім ня будуць назаляць пытаньнямі „Як вы да гэтага ставіцеся?“, то ім удасца прамаўчаць. Бо прасьцей праігнараваць гэтую ініцыятыву. Калі крытыкаваць, то гэта будзе гучны рэзананс у інтэрнэце. Калі прамаўчаць, то тады гэтая ініцыятыва ня будзе заўважаная.
Наўрад ці атрымаецца і „супольна працаваць“, як гэта прапануе Барадач. Мала хто пагодзіцца, бо спадар Барадач заявіў, што ўсе сёньняшнія палітычныя сілы — гэта „бронекамізэлька“ Лукашэнкі, абслугоўваюць яго — і пасьля такіх заяваў прапаноўвае супрацоўнічаць. Відавочна, што падобныя прамовы вельмі рэдка вядуць да стварэньня адной каманды».
Быкоўскі: «Я не зусім разумею, якую ролю будзе мець абраньне нейкіх людзей у нейкі орган. Для расейскай апазыцыі гэта было зразумелым крокам: яны казалі, што не давяраюць падліку на выбарах і таму абіраюцца і паказваюць, што за імі стаяць рэальныя людзі.
Вось спадар Барадач кажа, што дэпутаты Вярхоўнага Савету 13-га скліканьня, якія засталіся вернымі Канстытуцыі, будуць аўтаматычна запісаныя ў гэтую Раду. Ён таксама ўзгадвае былога сьпікера Вярхоўнага Савету Сямёна Шарэцкага, і я, шчыра кажучы, ня ведаю, ці гатовы хто-небудзь зь сёньняшніх палітыкаў прызнаць старшынства Шарэцкага».
Цыганкоў: «Проста спадар Барадач непакоіцца пра легітымнасьць і пераемнасьць?»
Быкоўскі: «Так. Але калі браць чысты мэтад — абраньне пэўных людзей, атрыманьне паўнамоцтваў аднымі людзьмі ад іншых — то такі мэтад таксама патрабуе легітымных крокаў. Аднак спадар Барадач прапануе вельмі радыкальнае дзеяньне, якое наўрад ці падтрымаюць усе тыя, каго ён назваў. Бо ён сьцьвярджае, што адбыўся дзяржаўны пераварот і трэба вярнуцца ў сытуацыю да перавароту».
Цыганкоў: «Як асноўныя апазыцыйныя палітыкі могуць паставіцца да прапановаў Барадача?»
Быкоўскі: «Мне падаецца, што большасьць палітыкаў зробіць выгляд, што нічога ня чулі і ня бачылі. Калі ім ня будуць назаляць пытаньнямі „Як вы да гэтага ставіцеся?“, то ім удасца прамаўчаць. Бо прасьцей праігнараваць гэтую ініцыятыву. Калі крытыкаваць, то гэта будзе гучны рэзананс у інтэрнэце. Калі прамаўчаць, то тады гэтая ініцыятыва ня будзе заўважаная.
Наўрад ці атрымаецца і „супольна працаваць“, як гэта прапануе Барадач. Мала хто пагодзіцца, бо спадар Барадач заявіў, што ўсе сёньняшнія палітычныя сілы — гэта „бронекамізэлька“ Лукашэнкі, абслугоўваюць яго — і пасьля такіх заяваў прапаноўвае супрацоўнічаць. Відавочна, што падобныя прамовы вельмі рэдка вядуць да стварэньня адной каманды».
