Фота з Фэйсбука Тацяны Кавалёвай, сёстры Уладзіслава
Наташа і Ўлад рассталіся за год да тэракту ў Менску. Незадоўга да выбуху ў мэтро яны зноў пачалі кантактаваць у сацыяльных сетках. Маладая жанчына не сумняваецца: Улад Кавалёў не датычны да тэракту.
— Калі б можна было вярнуць час назад, ён бы не апынуўся ў непатрэбны час у непатрэбным месцы, — з болем кажа Натальля.
Карэспандэнты "Салідарнасьці" дамовіліся аб інтэрвію ў суботу і яшчэ ня ведалі, што Ўлада Кавалёва ўжо няма. У памяць аб любімым чалавеку Наташа распавяла, якім яна яго памятае. На просьбу суразмоўніцы не называем яе прозьвішча. У Натальлі на тое ёсьць асабістыя прычыны.
— У галаве не ўкладваецца, так хутка яго пакаралі сьмерцю ... Я прачытала ў інтэрнэце і не паверыла ...
Яны пазнаёміліся ў адным з віцебскіх кафэ ў канцы 2008-га.
— Улад быў з сябрамі і з Дзімам Канавалавым (галоўным фігурантам справы аб тэракце ў мэтро — заўв. Рэд.). Праўда, пасьля таго я яго зь Дзімам разам не бачыла. Ведала толькі, што яны са школы сябравалі. Улад мне адразу спадабаўся. Завязалася зносіны. Мы абмяняліся нумарамі. Потым пачалі сустракацца. Я адразу сказала Уладу, што ў мяне ёсьць дзіця. Ён пазнаёміў мяне са сваёй сям’ёй. Мы часта да іх дадому заходзілі. Мама яго добра мяне прымала, печыва пекла ...
Улад — ён добры і спакойны. Не магу казаць пра яго ў мінулым часе ... Ён быў маёй аддушынай. Такіх мужчын, як ён, мала. Апошнім гатовы падзяліцца ... Хоць зарплата ў яго была невялікая. Як ён, сьмеючыся, казаў: «Хіба што на баксёрскую грушу хапае» (тады ён працаваў у радзільным доме электрыкам).
З мамай і сястрой у яго былі добрыя адносіны. Калі пачалі сустракацца, кінуў паліць, не піў, пачаў боксам займацца ... Наогул, ён сарамлівы па натуры. Мне вельмі спадабалася яго ўраўнаважанасьць. Калі мы былі ўдваіх, яго тэлефон маўчаў. Сябры яму не названьвалі.
— Наташа, чаму вы рассталіся?
— Паўтара года былі разам, а рассталіся з-за глупства. Ён мне патэлефанаваў, прапанаваў сустрэцца. У мяне не атрымалася. Другі раз патэлефанаваў перад Новым годам. Я прыхварэла і таму адмовілася. Улад вырашыў, што я шукаю адгаворкі, каб не сустракацца. Сказаў: «Я для цябе толькі баўленьне часу». Ён не мог спытаць наўпрост, якую бачу будучыню ў нашых адносінах, ці жадаю быць зь ім ... Рассталіся мы вясной, а ўлетку ён патэлефанаваў, павіншаваў мяне з Днём нараджэньня. «Я без цябе не магу», — прызнаўся ён. Потым зноў зьнік. Калі б у нас быў час, усё магло б скласьціся па-іншаму ... Я пасьля яго ні зь кім не сустракалася. Не было такіх пачуцьцяў ...
Праз год я знайшла Улада «Вконтакте». Зарэгістравалася там пад чужым імем, напісала яму. Ён тады ўжо пераехаў у Менск ...
На наступную ноч пасьля тэракту мне прысьніўся Улад. Я яго абдымаю, не хачу адпускаць, а ён ад мяне сыходзіць. Прачнулася і стала шукаць у інтэрнэце яго імя ў сьпісе ахвяр тэракту. Не знайшла. Потым апынулася, што ў тую ноч яго затрымалі. І як ня верыць пасьля гэтага снам ...
Неўзабаве мне патэлефанавалі і запрасілі ў КДБ на гутарку. Супрацоўнік сказаў, што яны шукаюць матывацыю, навошта ім было зьдзяйсьняць тэракт. «Мы хочам зразумець, што імі рухала», — казаў ён. Я адказала, што ня ведаю. Ён не ненавідзеў людзей, пра палітыку не казаў, незадаволенасьці уладай не выказваў. Распытвалі мяне аб нашых адносінах, аж да інтымных падрабязнасьцяў. Арыентацыя Ўлада іх цікавіла. Сказала, што ў нас усё выдатна было.
«Вы бывалі дома ў Кавалёвых. Заўважалі ў іх выбухоўку, можа, на бальконе? »- спытаў супрацоўнік КДБ. — «Вы звар’яцелі! — адказала я. — Хіба стала б я тады зь ім сустракацца? ». Акрамя размовы ў КДБ, мяне чакала дактыляскапія. Пасьля гэтага органы пакінулі ў спакоі.
— Ты сачыла за судовым працэсам па справе аб тэракце?
— Вядома. Кожны дзень чытала на розных сайтах. Як чалавек, які ўважліва сачыў за працэсам, заўважала мноства нестыковак. Пра гэта і незалежныя экспэрты заяўлялі.
Больш за ўсё мяне ўзрушыла фота Ўлада, яго погляд у нікуды. Я ніколі не бачыла яго такім! Што ён перажыў за гэты час, як ён трымаўся, гэта ён не паказваў родным на спатканьнях ... Любоў Кавалёва — гэта Мама зь вялікай літары. Так за яго змагалася ...
— Наташа, ты пісала Уладу ў СІЗА?
— Так. Ужо пасьля прысуду. Адразу ня ведала, куды пісаць. З чатырох маіх лістоў ён атрымаў толькі адно. Ня ведаю, чаму іх не перадавалі. Я старалася быць асьцярожнай, баялася, што калі што лішняе напішу — ён яго не атрымае. З днём нараджэньня павіншавала, распавядала пра сябе, ўспамінала аб нашым мінулым, прызналася, што «Вконтакте» мела зносіны зь ім пад чужым імем, пыталася, ці былі ў яго дзяўчыны пасьля мяне. Ён адказаў: «Ні вестачкі, ні знаку ні ад каго».
Аказалася, Улад захоўвае ўсе мае падарункі. І ў мяне яго статуэткі стаяць. Усё, што ад яго засталося ... Цяпер так шкадую, што няма ў нас сумесных фатаграфій. У мяне была надзея, што мы яшчэ сустрэнемся, і ў нас цэлае жыцьцё наперадзе. Апошні ліст Уладу адправіла 13 сакавіка. Не атрымаў...
Я баюся заўтрашняга дня. На месцы Ўлада мог апынуцца любы. Ён — ахвяра абставін. Як кажуць, быў бы чалавек, а справа прышыць .... Мы бясьсільныя ў нашай дзяржаве ... У Віцебску з маіх знаёмых ніхто ня верыць, што тэракт зьдзейсьнілі яны. У хлопцаў не было прычынаў забіваць людзей.
— Дзякуй вам, Наташа, за тое, што пагадзіліся пагаварыць.
— Я раблю гэта ў памяць аб Уладзе. Каб людзі ведалі: пакаралі сьмерцю невінаватага чалавека.
