6 сакавіка яго прыняў Аляксандар Лукашэнка. Падчас размовы кіраўнік краіны правёў паралелі паміж Беларусьсю і Іранам — маўляў, абедзьве краіны перажываюць «нападкі з боку вонкавых сілаў».
Аляксандар Лукашэнка заявіў, што ў Беларусі ўважліва назіраюць за сытуацыяй вакол Ірану. І спачуваюць — таму што, як выказаўся Лукашэнка, «і самі часам адчуваем нападкі на нашу краіну, няхай і не такія жорсткія».
Гэтыя выказваньні палітоляг Алесь Лагвінец называе «працягам дзейнасьці ў рамках так званага аўтарытарнага антызаходняга Інтэрнацыяналу»:
«Лукашэнка паўтарае вядомыя тэзы пра тое, што ёсьць сувэрэнная дэмакратыя, што кожная краіна мае свой сувэрэнітэт і мусіць агароджваць сябе ад уплыву з боку Захаду. Нічога новага ён тут не сказаў. Для Лукашэнкі жыцьцёва важна мець хоць нейкае вонкавае апірышча. І ён шукае гэтае апірышча ня толькі ў Расеі, але і сярод дзяржаваў, якія маюць ня вельмі добрую рэпутацыю на міжнароднай арэне».
Іран са сваімі спробамі стварыць уласную атамную зброю цяпер у цэнтры ўвагі ўсяго сьвету. «Ці могуць кантакты зь Беларусьсю нечым дапамагчы іранскім атамшчыкам?» — цікаўлюся ў дасьведчанага спэцыяліста, акадэміка Нацыянальнай акадэміі навук Аляксандра Вайтовіча:
«Я думаю, яны пайшлі далей за нас. Яны ўжо дзеляць ізатопы, а мы гэтым ніколі не займаліся. Фактычна яны ўжо могуць рабіць узбагачанае ядзернае рэчыва. А яго можна скарыстаць як у мірных, так і ў ваенных мэтах. Яны калі і могуць у нас нешта ўзяць, то вельмі нямногае — толькі нейкія крупінкі».
Раніцай іранскага міністра прымаў ягоны беларускі калега Сяргей Мартынаў. Паводле афіцыйных паведамленьняў, галоўным на сустрэчы стала абмеркаваньне супрацоўніцтва Беларусі і Ірану ў Руху недалучэньня.
На думку міжнароднага аглядальніка Рамана Якаўлеўскага, размовы пра такую рэліктавую арганізацыю, як Рух недалучэньня, хутчэй за ўсё, скарыстаныя для шырокай публікі. Насамрэч іранскі міністар мог прыляцець у Менск па падтрымку для афіцыйнага Тэгерану. Аднак гэтым разам ёсьць як мінімум дзьве прычыны, дзеля якіх Беларусь ня будзе з такой падтрымкай сьпяшацца, кажа спадар Якаўлеўскі:
«Існуе пагадненьне ў Беларусі аб каардынацыі зьнешняй палітыкі з Расеяй. І я ня думаю, што ў іранскім пытаньні пазыцыя афіцыйнага Менску будзе адрозьнівацца ад агульнавядомай пазыцыі Масквы.
І другое — цяперашнія адносіны паміж прэзыдэнтамі дзьвюх краін можна назваць „не зусім добрымі“. Візыт Лукашэнкі ў Іран быў фактычна сарваны. Быў скандал, калі Іран у аднабаковым парадку прыпыніў кантракт зь Беларусьсю па здабычы нафты беларускімі спэцыялістамі. Іранцы былі незадаволеныя тым, як беларусы выконваюць кантрактныя абавязаньні. Інфармацыі пра гэта мала, дакладна цяжка сказаць, хто і колькі плаціў за працу… Але ж факт ёсьць факт.
Візыт Лукашэнкі ў Іран плянаваўся яшчэ ў сьнежні 2011 году. Ён нават афіцыйна анансаваўся. Лукашэнка павінен быў там з падпісаць кантракт пра нафтаздабычу. Але ж гэтага не адбылося. І таму я зараз бы назваў адносіны паміж двума прэзыдэнтамі прахалоднымі».
У той час, калі іранскі міністар замежных спраў знаходзіцца ў Менску, ягоны беларускі калега меўся прысутнічаць на сустрэчы кіраўнікоў зьнешнепалітычных ведамстваў краін «Усходняга партнэрства» ў Чэхіі. Аднак Сяргея Мартынава ў Прагу не запрасілі. І цяпер яго сустрэчу з Алі Акбарам Салехам у Менску ў інтэрнэце камэнтуюць як «усходняе партнэрства» па-беларуску».
Аляксандар Лукашэнка заявіў, што ў Беларусі ўважліва назіраюць за сытуацыяй вакол Ірану. І спачуваюць — таму што, як выказаўся Лукашэнка, «і самі часам адчуваем нападкі на нашу краіну, няхай і не такія жорсткія».
Гэтыя выказваньні палітоляг Алесь Лагвінец называе «працягам дзейнасьці ў рамках так званага аўтарытарнага антызаходняга Інтэрнацыяналу»:
«Лукашэнка паўтарае вядомыя тэзы пра тое, што ёсьць сувэрэнная дэмакратыя, што кожная краіна мае свой сувэрэнітэт і мусіць агароджваць сябе ад уплыву з боку Захаду. Нічога новага ён тут не сказаў. Для Лукашэнкі жыцьцёва важна мець хоць нейкае вонкавае апірышча. І ён шукае гэтае апірышча ня толькі ў Расеі, але і сярод дзяржаваў, якія маюць ня вельмі добрую рэпутацыю на міжнароднай арэне».
Іран са сваімі спробамі стварыць уласную атамную зброю цяпер у цэнтры ўвагі ўсяго сьвету. «Ці могуць кантакты зь Беларусьсю нечым дапамагчы іранскім атамшчыкам?» — цікаўлюся ў дасьведчанага спэцыяліста, акадэміка Нацыянальнай акадэміі навук Аляксандра Вайтовіча:
«Я думаю, яны пайшлі далей за нас. Яны ўжо дзеляць ізатопы, а мы гэтым ніколі не займаліся. Фактычна яны ўжо могуць рабіць узбагачанае ядзернае рэчыва. А яго можна скарыстаць як у мірных, так і ў ваенных мэтах. Яны калі і могуць у нас нешта ўзяць, то вельмі нямногае — толькі нейкія крупінкі».
Раніцай іранскага міністра прымаў ягоны беларускі калега Сяргей Мартынаў. Паводле афіцыйных паведамленьняў, галоўным на сустрэчы стала абмеркаваньне супрацоўніцтва Беларусі і Ірану ў Руху недалучэньня.
На думку міжнароднага аглядальніка Рамана Якаўлеўскага, размовы пра такую рэліктавую арганізацыю, як Рух недалучэньня, хутчэй за ўсё, скарыстаныя для шырокай публікі. Насамрэч іранскі міністар мог прыляцець у Менск па падтрымку для афіцыйнага Тэгерану. Аднак гэтым разам ёсьць як мінімум дзьве прычыны, дзеля якіх Беларусь ня будзе з такой падтрымкай сьпяшацца, кажа спадар Якаўлеўскі:
«Існуе пагадненьне ў Беларусі аб каардынацыі зьнешняй палітыкі з Расеяй. І я ня думаю, што ў іранскім пытаньні пазыцыя афіцыйнага Менску будзе адрозьнівацца ад агульнавядомай пазыцыі Масквы.
І другое — цяперашнія адносіны паміж прэзыдэнтамі дзьвюх краін можна назваць „не зусім добрымі“. Візыт Лукашэнкі ў Іран быў фактычна сарваны. Быў скандал, калі Іран у аднабаковым парадку прыпыніў кантракт зь Беларусьсю па здабычы нафты беларускімі спэцыялістамі. Іранцы былі незадаволеныя тым, як беларусы выконваюць кантрактныя абавязаньні. Інфармацыі пра гэта мала, дакладна цяжка сказаць, хто і колькі плаціў за працу… Але ж факт ёсьць факт.
Візыт Лукашэнкі ў Іран плянаваўся яшчэ ў сьнежні 2011 году. Ён нават афіцыйна анансаваўся. Лукашэнка павінен быў там з падпісаць кантракт пра нафтаздабычу. Але ж гэтага не адбылося. І таму я зараз бы назваў адносіны паміж двума прэзыдэнтамі прахалоднымі».
У той час, калі іранскі міністар замежных спраў знаходзіцца ў Менску, ягоны беларускі калега меўся прысутнічаць на сустрэчы кіраўнікоў зьнешнепалітычных ведамстваў краін «Усходняга партнэрства» ў Чэхіі. Аднак Сяргея Мартынава ў Прагу не запрасілі. І цяпер яго сустрэчу з Алі Акбарам Салехам у Менску ў інтэрнэце камэнтуюць як «усходняе партнэрства» па-беларуску».