Народны паэт Беларусі, намінант на Нобэлеўскую прэмію ў галіне літаратуры, аўтар амаль сотні кніг вершаў, перакладаў, прозы, ляўрэат Дзяржаўнай прэміі імя Янкі Купалы, кавалер ордэнаў Дружбы народаў, Трох Зорак (Латвія) і мэдаля Францыска Скарыны, ганаровы доктар БДУ і ганаровы грамадзянін Ушацкага раёну адзначае гэты дзень у сьціплым сямейным коле, але зь велічнымі жаданьнямі ў душы.
Тэлефон у кватэры Рыгора Барадуліна сёньня не змаўкае.
«Многа людзей звоніць адусюль. Мне прыемна».
Сябры й прыхільнікі ягонай творчасьці хочуць асабіста выказаць словы віншаваньняў, пажаданьняў, падтрымкі. А вось якое пажаданьне паэт выказаў сабе сам:
«Што я жадаю сабе? Безумоўна, лепш адчуваць сябе фізычна і маральна. Хочацца адчуваць сябе вольным чалавекам у вольнай краіне. І яшчэ пажаданьне, каб усё-ткі наша мова ня зьнікла. Як магу, я працую на гэта, стараюся, каб Беларусь была вечнай».
Кнігі Рыгора Барадуліна апошнім часам выходзяць толькі ў незалежных выдавецтвах. Ягоная апошняя «Anima», выдадзеная пры спрыяньні касьцёла сьвятых Сымона і Алены, стала па вэрсіі экспэртаў нашага радыё лепшай кнігай 2011 году. У чарговым, 56-м нумары незалежнага часопіса «Дзеяслоў» надрукаваная вялікая падборка новых вершаў народнага паэта. Што дапамагае яму знаходзіць сілы і моц духу для творчасьці?
«Дапамагае, канечне, — можа, яно трошку традыцыйна гучыць — родная зямля, родная Ўшаччына, памяць мамы. А яна заўсёды са мной, кладуся спаць і ўстаю зь іменем мамы».
Рыгор Барадулін — гэта цэлая эпоха ў гісторыі Беларусі. Менавіта так — «Эпоха Барадуліна» — назваў свой фільм пра гэтую асобу рэжысэр Віктар Корзун. У якасьці прыемнай нечаканкі падпісчыкі «Дзеяслова» атрымалі копію гэтага фільма разам з апошнім нумарам. Яго можна паглядзець і на нашым сайце. А для слухачоў «Свабоды» Рыгор Барадулін чытае свае новыя вершы.
Карані цішыні
Сьмех змоўк.
Бег воўк.
Луг глух.
Зьвяў звон.
Спаў сон.
Яшчэ
Дзень кожны на зямлі, як сьвята.
Разьмеркавана ўсё ў жыцьці.
Вадзе – цячы, журбе – расьці
І валунам маўчаць зацята.
А мы яшчэ жывыя цені
Наіўныя ў сваім трымценьні.
Па часе
Зьнікаюць дні, як беглыя вязьні,
Цішэе тлум на людзкім кірмашы.
Па часе пачынае выразьней
Акрэсьлівацца ў профілі душы.
Прысьвячэньне
Той край – ня край зямлі,
А цэнтар Сусьвету.
Там некалі мяне знайшлі
І дату гэту на камяні
Сівы груган накрэсьліў дзюбай.
Там песьціў цішыню
Туман, як перад згубай,
На лічбы там загадваў нуль,
Яго якая
Там ценямі зьбянтэжана
Дасюль мяне чакае.
Фільм Віктара Корзуна
Тэлефон у кватэры Рыгора Барадуліна сёньня не змаўкае.
«Многа людзей звоніць адусюль. Мне прыемна».
Сябры й прыхільнікі ягонай творчасьці хочуць асабіста выказаць словы віншаваньняў, пажаданьняў, падтрымкі. А вось якое пажаданьне паэт выказаў сабе сам:
«Што я жадаю сабе? Безумоўна, лепш адчуваць сябе фізычна і маральна. Хочацца адчуваць сябе вольным чалавекам у вольнай краіне. І яшчэ пажаданьне, каб усё-ткі наша мова ня зьнікла. Як магу, я працую на гэта, стараюся, каб Беларусь была вечнай».
Хочацца адчуваць сябе вольным чалавекам у вольнай краіне.
Кнігі Рыгора Барадуліна апошнім часам выходзяць толькі ў незалежных выдавецтвах. Ягоная апошняя «Anima», выдадзеная пры спрыяньні касьцёла сьвятых Сымона і Алены, стала па вэрсіі экспэртаў нашага радыё лепшай кнігай 2011 году. У чарговым, 56-м нумары незалежнага часопіса «Дзеяслоў» надрукаваная вялікая падборка новых вершаў народнага паэта. Што дапамагае яму знаходзіць сілы і моц духу для творчасьці?
«Дапамагае, канечне, — можа, яно трошку традыцыйна гучыць — родная зямля, родная Ўшаччына, памяць мамы. А яна заўсёды са мной, кладуся спаць і ўстаю зь іменем мамы».
Рыгор Барадулін — гэта цэлая эпоха ў гісторыі Беларусі. Менавіта так — «Эпоха Барадуліна» — назваў свой фільм пра гэтую асобу рэжысэр Віктар Корзун. У якасьці прыемнай нечаканкі падпісчыкі «Дзеяслова» атрымалі копію гэтага фільма разам з апошнім нумарам. Яго можна паглядзець і на нашым сайце. А для слухачоў «Свабоды» Рыгор Барадулін чытае свае новыя вершы.
Карані цішыні
Сьмех змоўк.
Бег воўк.
Луг глух.
Зьвяў звон.
Спаў сон.
Яшчэ
Дзень кожны на зямлі, як сьвята.
Разьмеркавана ўсё ў жыцьці.
Вадзе – цячы, журбе – расьці
І валунам маўчаць зацята.
А мы яшчэ жывыя цені
Наіўныя ў сваім трымценьні.
Па часе
Зьнікаюць дні, як беглыя вязьні,
Цішэе тлум на людзкім кірмашы.
Па часе пачынае выразьней
Акрэсьлівацца ў профілі душы.
Прысьвячэньне
Той край – ня край зямлі,
А цэнтар Сусьвету.
Там некалі мяне знайшлі
І дату гэту на камяні
Сівы груган накрэсьліў дзюбай.
Там песьціў цішыню
Туман, як перад згубай,
На лічбы там загадваў нуль,
Яго якая
Там ценямі зьбянтэжана
Дасюль мяне чакае.
Фільм Віктара Корзуна
