У сэрыі «Бібліятэка Свабоды» выйшла чарговая кніга — «Cто адрасоў свабоды» Вячаслава Ракіцкага. Кніга ахоплівае 30-гадовы пэрыяд: ад пачатку 1980-х гадоў да сьнежня 2010 году. Сяргей Навумчык, былы дэпутат Апазыцыі БНФ у Вярхоўным Савеце 12-га скліканьня, адзін з распрацоўшчыкаў Дэклярацыі аб дзяржаўным сувэрэнітэце Беларусі:
"Існуе міт пра тое, што Незалежнасьць на беларусаў нібыта "звалілася зь неба", што беларусы нібыта былі да яе непадрыхтаваныя, яе не чакалі і за яе не змагаліся. Атрыманьне сувэрэнітэту падаецца ці як сьледзтва крамлёўскага супрацьстаяньня паміж Гарбачовым і Ельцыным (якое насамрэч не адыграла сур’ёзнай ролі ў Беларусі), ці як вынік пагадненьня трох лідэраў у Белавескай пушчы (якое запозьнена толькі канстатавала распад імпэрыі і стварыла новую садружнасьць, якая толькі замінала ўмацаваньню нашай дзяржаўнасьці).
Кніга Вячаслава Ракіцкага разбурае падобныя фальшывыя стэрэатыпы. Незалежнасьць была марай пакаленьняў беларусаў, што паплаціліся за свае памкненьні жыцьцямі і свабодай, а сталася магчымай у выніку надзвычайных высілкаў тых, каму выпала дзеяць у 80—90-я гады ХХ стагодзьдзя. Але тое, што адбылося 25 жніўня 1991 году ў Авальнай залі — было б немагчымым, калі б за сьценамі Дома ўраду, на плошчы, не стаялі дзясяткі тысяч людзей, калі б па ўсёй Беларусі людзі не змагаліся за свабоду.
Аўтар кнігі нагадвае пра імёны і падзеі, малавядомыя чытачу, асабліва маладому, упершыню гэтак шырока асьвятляе геаграфію палітычнага змаганьня. І што мне падаецца асабліва важным — Вячаслаў Ракіцкі аднаўляе гістарычную справядлівасьць у дачыненьні да актывістаў нацыянальнага руху ў рэгіёнах, прыгадвае імёны тых сьціплых людзей, якія сваёй самаадданасьцю могуць быць прыкладам сталічным палітыкам."
"Існуе міт пра тое, што Незалежнасьць на беларусаў нібыта "звалілася зь неба", што беларусы нібыта былі да яе непадрыхтаваныя, яе не чакалі і за яе не змагаліся. Атрыманьне сувэрэнітэту падаецца ці як сьледзтва крамлёўскага супрацьстаяньня паміж Гарбачовым і Ельцыным (якое насамрэч не адыграла сур’ёзнай ролі ў Беларусі), ці як вынік пагадненьня трох лідэраў у Белавескай пушчы (якое запозьнена толькі канстатавала распад імпэрыі і стварыла новую садружнасьць, якая толькі замінала ўмацаваньню нашай дзяржаўнасьці).
Кніга Вячаслава Ракіцкага разбурае падобныя фальшывыя стэрэатыпы. Незалежнасьць была марай пакаленьняў беларусаў, што паплаціліся за свае памкненьні жыцьцямі і свабодай, а сталася магчымай у выніку надзвычайных высілкаў тых, каму выпала дзеяць у 80—90-я гады ХХ стагодзьдзя. Але тое, што адбылося 25 жніўня 1991 году ў Авальнай залі — было б немагчымым, калі б за сьценамі Дома ўраду, на плошчы, не стаялі дзясяткі тысяч людзей, калі б па ўсёй Беларусі людзі не змагаліся за свабоду.
Аўтар кнігі нагадвае пра імёны і падзеі, малавядомыя чытачу, асабліва маладому, упершыню гэтак шырока асьвятляе геаграфію палітычнага змаганьня. І што мне падаецца асабліва важным — Вячаслаў Ракіцкі аднаўляе гістарычную справядлівасьць у дачыненьні да актывістаў нацыянальнага руху ў рэгіёнах, прыгадвае імёны тых сьціплых людзей, якія сваёй самаадданасьцю могуць быць прыкладам сталічным палітыкам."
