Васіль Быкаў: “Вестка пра гэту вайну застала мяне далёка ад дому, на ўкраінскай Чарнігаўшчыне, і вядома ж, першаю думкай было – трэба дамоў. Але дамоў не пусьцілі. Моладзь змабілізавалі на абарончыя работы, і я з маімі аднагодкамі два месяцы капаў глыбачэзныя супрацьтанкавыя равы за Гомляй і дужа гараваў, што не пасьпею са зброяй у руках абараніць радзіму. Бо, як заўжды, паліторганамі вялася інтэнсіўная прапаганда, якая ўводзіла ў маладыя душы, можа, самую вялікую на той час няпраўду, паводле якой вайна не задоўжыцца. Нямецкі рабочы кляс з клясавай салідарнасьці вось-вось паўстане супраць Гітлера і паратуе братні рабочы кляс у СССР. На тое была ўся надзея. Бо вельмі хутка выявілася, што Чырвоная армія ці ня ўся адступала альбо здалася ў палон і ня можа нікога абараніць. Абараняць СССР давялося нам, каму на той час было толькі 17 гадоў. Разам з арміяй я адступаў да Харкава, затым да Варонежа, затым быў запасны полк і паскораная Саратаўская пяхотная вучэльня, зь якой зноў вярнуўся на Ўкраіну. Вайны хапіла на ўсіх аж занадта...”
Ад панядзелка да пятніцы ў нашым эфіры – карокая цытата для роздуму і для памяці. Кожную суботу і нядзелю - тэматычныя аўдыё-анталёгіі. Калі вы хочаце атрымаць дыск – пішыце на адрас Свабоды: Менск, 220005, паштовая скрынка 111.
Увесь чэрвень месяц нараджэньня і сьмерці пісьменьніка – штодня на хвалях Свабоды будзе гучаць цытата Васіля Быкава.
***
Гл. таксама:
Быкаў на Свабодзе. — 2005. — 662 с.: іл. — 2-е выд. (PDF)
Чытаем Быкава
Наш Васіль Быкаў. На пытаньні пра жыцьцё і творчасьць пісьменьніка адказваюць Ірына Міхайлаўна Быкава, ягоныя сябры, блізкія яму асобы.