Помнік на плошчы Незалежнасьці ў Менску, а таксама яшчэ шэсьць у абласных цэнтрах прызнаныя творамі мастацтва і знаходзяцца пад аховай дзяржавы. Помнікі Леніну ў іншых гарадах — на ўтрыманьні мясцовых адміністрацый з адпаведным стаўленьнем чыноўнікаў і жыхароў. У Глыбокім помнік Леніну займеў слыннасьць ня толькі сярод жыхароў гораду, паведаміў мясцовы краязнаўца Уладзімер Скрабатун:
«Быў у нас бэтонны помнік, але яму некалькі разоў галаву адкручвалі і кідалі ў прыбіральню. Яе даставалі, прыклейвалі, а пасьля прыбралі помнік і паставілі новы, які цяпер стаіць — як у штаны наклаўшы: ногі ў розныя бакі, рукі ў кішэнях. І калі прыяжджаюць нейкія замежныя госьці, турысты, то яны бягуць і фатаграфуюцца на тле гэтага помніка, асабліва палякі».
«Леніна паставілі ў нас перад ратушай яшчэ за савецкім часам. А калі пачалі рэстаўрацыю плошчы, то атрымалася, што перад старажытнай ратушай стаіць Ленін. Улады доўга думалі і перанесьлі мэтраў на сто — паміж двума дамамі ў нейкія кусты, дзе яго амаль не відаць. А калі ўсталёўвалі ў новым месцы, то ногі ў помніка разьехаліся, і каля яго зараз небясьпечна стаяць».
Процілеглыя выпадкі — калі ў Любанскім раёне мясцовыя вэтэраны перашкодзілі дэмантаваць помнік Леніну, а састарэлы манумэнт у Буда-Кашалёўскім раёне нават сьмяротна параніў чалавека, але пазьней быў адноўлены. Застаецца помнік Леніну і на плошчы Незалежнасьці ў Менску, хоць на пачатку 90-х ішлі вострыя дыскусіі пра яго дэмантаж. Што наконт гэтага думаюць менчукі сёньня, цікаўлюся ў мінакоў на вуліцах Менску:
Астаповіч: Я катэгарычна супраць дэмантажу помніка Леніну перад Домам ураду.
Карэспандэнтка: «Ці патрэбны помнік Леніну на плошчы Незалежнасьці ў Менску?»
Спадарыня: «А мне ўсё роўна. Але ж гэта постаць гістарычная, то няхай будзе».
Юнак: «Ну, няхай памятаюць Леніна — ён усё ж нашу гісторыю рабіў».
Спадарыня: «Канечне, ён вельмі неадназначная асоба і выклікае шмат нараканьняў і абмеркаваньняў. Але я лічу, што ня варта чапаць — няхай стаіць, калі ўжо пастаўлены».
Юнак: «Я думаю, што так, канечне».
Юначка: «Каб людзі пра яго памяталі, што ён казаў: вучыцца, вучыцца і яшчэ раз вучыцца».
Старшыня Беларускага добраахвотнага таварыства аховы помнікаў гісторыі і культуры Антон Астаповіч мяркуе, што да вырашэньня лёсу так званай беларускай ленініяны трэба падыходзіць абачліва і пісьменна:
«У нашых умовах і ў нашым грамадзтве гэта досыць складанае пытаньне. Магчыма, спачатку неабходна праводзіць інфармацыйную кампанію, а пасьля распачынаць дэмантаж. Але я супраць зьнішчэньня гэтых помнікаў, а за стварэньне парку-музэю савецкай скульптуры пад адкрытым небам, што было б цудоўна. Я таксама катэгарычна супраць дэмантажу помніка Леніну перад Домам ураду. Бо гэта будавалася як цудоўны архітэктурны ансамбль у стылі канструктывізму, і проста дэмантаваць помнік Леніну нельга».
