За дзень да прэзыдэнцкай інспэкцыі найбуйнейшага прадпрыемства рэгіёну ў горад пачалі сьцягвацца міліцыянты і людзі ў цывільным. Як кажа былы працаўнік ільнокамбінату Сяргей Касьпяровіч, першымі на прыцэл да службы аховы прэзыдэнта трапілі ўладальнікі зарэгістраванай зброі:
“Яшчэ за некалькі дзён да візыту пазабіралі ў людзей паляўнічыя стрэльбы. У мяне адзін прыяцель ёсьць, які 37 гадоў займаецца паляваньнем, яго ўвесь горад ведае, дык нават у яго стрэльбу забралі. У мэтах “прафіляктыкі”. А ўсё таму, што жыве на праспэкце Тэкстыльшчыкаў, што ўпіраецца ў Палац культуры ільнокамбінату. Відаць, небясьпечная блізкасьць. Пакуль ружжы не аддалі, ён ня ведае нават, калі і чакаць назад”.
Спадар Касьпяровіч таксама дадае, што своечасова трапіць з аднаго месца горада ў іншае было амаль немагчыма. Практычна у аблозе аказаліся тыя, хто жыве непасрэдна ў раёне ільнокамбінату:
“Міліцыянты стаялі на кожным кроку. Асабліва быў “акупаваны” людзьмі ў пагонах раён льнокамбінату -- ад плошчы і далей да жылых дамоў. Гэты квадрат у літаральным сэнсе аказаўся зонай, забароннай для перамяшчэньня -- ні праехаць, ні прайсьці”.
Тацяна Круцько цягам дня таксама ня мела ніякай магчымасьці даехаць дадому, які стаіць на праспэкце Тэкстыльшчыкаў -- іншых абыходных шляхоў на гэтым маршруце няма. Паводле яе, быў перакрыты нават мост праз Дняпро, якім можна трапіць ад льнокамбінату да жылога мікрараёну:
“Цалкам перакрылі мост на мікрараён: паралізавалі рух цалкам, нельга было праехаць. Машыны стаялі,а потым вымушаныя былі аб’яжджаць перашкоду зь іншага боку горада, а гэта кілямэтраў дзесяць, калі ня болей. Таксама была перакрытая плошча, цэлы дзень я не магла дадому даехаць – прыкладна ад 11-й да 18-й. Дашнікі, міліцыя стаялі, усіх разварочвалі, нікога нікуды не пускалі, ні на якія ўгаворы не рэагавалі”.
Паводле майго суразмоўцы Сяргея Касьпяровіча, і сам паход Аляксандра Лукашэнкі па цэхах ільнокамбінату наўрад ці можна назваць паўнавартасным. Прыкладам, ён так і не зазірнуў у цэх першаснай апрацоўкі ільну, дзе людзі працуюць у “пячорных умовах”:
“Гэта так званая першая чарга, дзе сыравіну перапрацоўваюць на мешкавіну – гэта самы першы цыкл апрацоўкі. Што там творыцца – не перадаць словамі. Там праз пыл ня бачна ўвогуле нічога! Калі я яшчэ там працаваў, хадзіць без працягнутай рукі было немагчыма – нічога не відаць! А людзі вымушаныя працаваць проста ў нечалавечых умовах…”.
Зрэшты, стан падвышанай нэрвознасьці суправаджае любое наведваньне Аляксандрам Лукашэнкам як сталічных установаў, так і прадпрыемстваў у рэгіёнах. Пры тым, што Лукашэнка ўжо паўтара дзясятка гадоў называе сябе выключна “народным прэзыдэнтам”, ступень дыскамфорту ад надзвычайных захадаў крыху зьдзіўляе: як выказаўся адзін з аршанскіх суразмоўцаў, “гэта ж як трэба любіць свой народ, каб гэтак яго баяцца…”.