Два гады таму, пры канцы 2007 году, інваліды-вазочнікі накіраваліся са зваротам да Аляксандра Лукашэнкі. Натуральна, кіраўнік краіны іх не прыняў, але зварот забраў клерк з адміністрацыі па прозьвішчы Катушкін. Ці выкананыя хоць нейкія просьбы інвалідаў, пытаюся ў старшыня Беларускай рэспубліканскай асацыяцыі інвалідаў-вазочнікаў Сяргея Драздоўскага:
“У гэтым жа годзе быў распрацаваны закон аб упарадкаваньні льгот, які наагул пазбавіў інвалідаў права атрымліваць на льготных умовах транспартныя сродкі. Тлумачылася гэта прывядзеньнем да сацыяльнай справядлівасьці. Маўляў, у Менску даволі хутка інваліды атрымліваюць машыны, таму што тут добрае фінансавая становішча, а ў Віцебскай вобласьці чэргі па 10 гадоў. Усіх зраўнялі, пазбавілі ўсіх. Вось такі вынік”.
У Беларусі прынятая Дзяржпраграма па стварэньні безбар’ернага асяродзьдзя. Але, на думку Сяргея Драздоўскага, прымаць яе не было сэнсу, бо нормы безбар’ернага будаўніцтва былі ўведзеныя ў 1989 годзе, трэба проста выконваць закон:
“Калі спытацца ў любога чалавека ў вазочку, як у Беларусі зь безбар’ерным асяродзьдзем, ён адкажа адназначна: “Ніяк, як было, так ўсё і засталося”. Так, дзесьці прыстасавалі ўваход у асобную краму, дзесьці бардзюр зрабілі ніжэйшы, але ўсё гэта носіць выпадковы характар”.
Красамоўнае пацьверджаньне таму – як летам пасьля рэканструкцыі адкрылі тэатар опэры і балету, і не прадугледзелі ўваход і пересоўваньне інвалідаў. А часьцяком нядобрасумленныя чыноўнікі і будаўнікі проста прыкрываюцца клопатам пра інвалідаў, як гэта адбылося ў Віцебску, кажа Сяргей Драздоўкі:
“Чалавеку на першы паверх пабудавалі пандус, які каштаваў 170 мільёнаў рублёў – даражэй, чым ягоная кватэра. Мы цікавіліся: можа, ён у дыямэнтах, золаце? Не, самы звычайны пандус. Пад быццам бы высокія мэты забесьпячэньня інвалідаў, нават калі хтосьці і запытаецца, чаму так дорага, апраўдаюцца: калі для інвалідаў – ставім подпіс”.
Сярод людзей з абмежаванымі магчымасьцямі – шмат таленавітых і самаахвярных людзей. Інвалід-вазочніца з пасёлку Чысьць Сьвятлана Маршчацкая напісала цудоўную кнігу пра шчасьлівыя сем’і, ў якіх адзін – звычайны чалавек, а другі інвалід:
“Кніга называецца “Сіла каханьня, альбо сыходжаньне ў рай. Мне хацелася алегарычна паказаць, што трэба часам і апусьціцца, зрабіць штосьці, што не адпавядае ўяўленьням, разбурае стэрэатыпы, каб знайсьці сапраўды рай”.
На жаль, і выдаваць кнігу Сьвятлане давялося за сродкі сваёй сям’і:
“Спачатку гэтай кнігай зацікавілася выдавецтва “Здравствуй”, і каля яна была ўжо амаль гатова, мне паведамілі з выдавецтва, што ў іх скараціліся датацыі, няма сродкаў. Таму я выдала міні-наклад за свой кошт”.
Блогеры і проста чулыя людзі сабралі грошы на вазок з электрарухавіком для блогеркі Міхалінкі – Інгі Татур з Бабруйску, замовілі яго ў Польшчы і прывезьлі для дзяўчыны.
У 2006 годзе Генэральная асамблея ААН прыняла Міжнародную канвэнцыю правоў інвалідаў, якая уступіла ў дзеяньне з 2007 году. Яе ратыфікавалі 143 краіны. Беларусь да канвэнцыі не далучылася.
У гэтым жа годзе быў распрацаваны закон аб упарадкаваньні льгот, які наагул пазбавіў інвалідаў права атрымліваць на льготных умовах транспартныя сродкі. Тлумачылася гэта прывядзеньнем да сацыяльнай справядлівасьці.
У Беларусі прынятая Дзяржпраграма па стварэньні безбар’ернага асяродзьдзя. Але, на думку Сяргея Драздоўскага, прымаць яе не было сэнсу, бо нормы безбар’ернага будаўніцтва былі ўведзеныя ў 1989 годзе, трэба проста выконваць закон:
“Калі спытацца ў любога чалавека ў вазочку, як у Беларусі зь безбар’ерным асяродзьдзем, ён адкажа адназначна: “Ніяк, як было, так ўсё і засталося”. Так, дзесьці прыстасавалі ўваход у асобную краму, дзесьці бардзюр зрабілі ніжэйшы, але ўсё гэта носіць выпадковы характар”.
Красамоўнае пацьверджаньне таму – як летам пасьля рэканструкцыі адкрылі тэатар опэры і балету, і не прадугледзелі ўваход і пересоўваньне інвалідаў. А часьцяком нядобрасумленныя чыноўнікі і будаўнікі проста прыкрываюцца клопатам пра інвалідаў, як гэта адбылося ў Віцебску, кажа Сяргей Драздоўкі:
“Чалавеку на першы паверх пабудавалі пандус, які каштаваў 170 мільёнаў рублёў – даражэй, чым ягоная кватэра. Мы цікавіліся: можа, ён у дыямэнтах, золаце? Не, самы звычайны пандус. Пад быццам бы высокія мэты забесьпячэньня інвалідаў, нават калі хтосьці і запытаецца, чаму так дорага, апраўдаюцца: калі для інвалідаў – ставім подпіс”.
Сярод людзей з абмежаванымі магчымасьцямі – шмат таленавітых і самаахвярных людзей. Інвалід-вазочніца з пасёлку Чысьць Сьвятлана Маршчацкая напісала цудоўную кнігу пра шчасьлівыя сем’і, ў якіх адзін – звычайны чалавек, а другі інвалід:
“Кніга называецца “Сіла каханьня, альбо сыходжаньне ў рай. Мне хацелася алегарычна паказаць, што трэба часам і апусьціцца, зрабіць штосьці, што не адпавядае ўяўленьням, разбурае стэрэатыпы, каб знайсьці сапраўды рай”.
На жаль, і выдаваць кнігу Сьвятлане давялося за сродкі сваёй сям’і:
“Спачатку гэтай кнігай зацікавілася выдавецтва “Здравствуй”, і каля яна была ўжо амаль гатова, мне паведамілі з выдавецтва, што ў іх скараціліся датацыі, няма сродкаў. Таму я выдала міні-наклад за свой кошт”.
Блогеры і проста чулыя людзі сабралі грошы на вазок з электрарухавіком для блогеркі Міхалінкі – Інгі Татур з Бабруйску, замовілі яго ў Польшчы і прывезьлі для дзяўчыны.
У 2006 годзе Генэральная асамблея ААН прыняла Міжнародную канвэнцыю правоў інвалідаў, якая уступіла ў дзеяньне з 2007 году. Яе ратыфікавалі 143 краіны. Беларусь да канвэнцыі не далучылася.
