Маладыя людзі месяц таму распачалі кампанію “За беларускую мову”. Яны разьлічваюць паспрыяць павелічэньню колькасьці вучняў зь беларускай мовай навучаньня, а таксама адкрыцьцю беларускамоўнага ўнівэрсытэту ў Беларусі.
Актывіст “Маладога фронту” Дзяніс Карноў зьбіраў сёньня подпісы на Прывакзальнай плошчы Менску. Ён зьвяртаўся пераважна да маладых людзей, якія, паводле ягоных назіраньняў, больш ахвотна падпісваліся і ішлі на кантакт.
“Я кожны дзень гадзінкі па дзьве-тры зьбіраю подпісы. Атрымліваецца подпісаў 100-150 за дзень. У асноўным гэта моладзь, я да іх сам часьцей падыходжу. Людзі сталага веку пачынаюць выступаць з прамовамі, як, напрыклад, вось “там у нас пры Сталіну”... Папросту губляеш час. Зь недаверам ставяцца. За свае шмат гадоў шмат чаго бачылі. Таму неахвотна падпісваюцца. Моладзь, канечне, актыўная. Кажуць: “Так, так. Патрэбная нам беларуская мова”. Кажуць, што самі хацелі вучыцца па-беларуску, але няма дзе”.
Дзяніс спыніў маладога чалавека, і той адразу пагадзіўся паставіць свой подпіс.
“Я беларускую мову вывучаў у школе. У нас школа была рускамоўная, і таму я беларускую мову ня вельмі добра ведаю. Я ня супраць, а наадварот — за тое, каб у Беларусі была беларуская мова”.
Карэспандэнтка: “Як часта даводзіцца чуць беларускую мову?”
Студэнт: “Даволі часта. Нават у нас ва ўнівэрсытэце ёсьць выкладчыкі, якія размаўляюць па-беларуску, у нас на фізычным факультэце. У мяне ёсьць сябры, якія размаўляюць толькі па-беларуску. Бывалі такія выпадкі, калі мы зь сябрамі адмаўляліся цягам тыдня размаўляць па-расейску, а размаўлялі па-беларуску”.
Мінак: “Я вучыўся ў Магілёве. Там па-расейску ў асноўным”.
Студэнтка: “Я за беларускую мову, але ня супраць расейскай. З бацькамі я размаўляю па-расейску, зь сябрамі таксама. Але што тычыцца маёй адукацыі, то большасьць сваіх прац я пішу на беларускай мове. Я сама жадаю ведаць беларускую мову і не забываць яе. Я вучылася ў беларускамоўнай гімназіі 11 гадоў. У 9-й. Зараз вучуся на факультэце міжнародных адносінаў на аддзяленьні культуралёгіі.
Я жадаю, каб у нас быў беларускамоўны ўнівэрсытэт, дзе ўсе выкладчыкі і студэнты будуць размаўляць на сваёй роднай мове. Я спадзяюся, што большасьць нашых грамадзян разумеюць, што мова — гэта адзін з паказьнікаў нашай ідэнтычнасьці.Калі паглядзець на Расею ці Ўкраіну, то там усе размаўляюць на сваіх родных мовах”.
Тым часам да Дзяніса Карнова падышлі дзяўчаты.
“Я размаўляю па-расейску часьцей, але люблю таксама беларускую мову. Па-беларуску — зь сябрамі, а з бацькамі — па-расейску”.
Яе сяброўка дадала:
“Мне падаецца, што нашаму народу патрэбна беларуская мова. Каб адчуваць сябе беларусам, трэба ведаць беларускую мову”.
Падышоў хлопец. Сказаў, што нядаўна прыехаў вучыцца ў Менск зь вёскі.
Карэспандэнтка: “У вас у вёсцы часта гавораць па-беларуску?”
Хлопец: “Увесь час. Бабуля па-беларуску. Мама? Ну, так “па-дзеравенскі”. Усяляк пападае. Папросту прывыкаеш, калі ўсе размаўляюць па-расейску. У горадзе па-расейску, на вёсцы — па-беларуску. Нам патрэбныя паўсюль беларускія школы і ўнівэрсытэт”.
Навучэнец-ліцэіст: “Я вучуся ў абласным ліцэі. У нас шмат іншагародніх, але яны не размаўляюць па-беларуску. У школе мяне вучылі па-беларуску, а тут як горад, дык прэстыжная расейская мова”.
Дзьве студэнткі БДУ таксама выказалі жаданьне падпісацца за беларускую мову.
“У нас навучаньне ў асноўным па-расейку, але гісторыя Беларусі выкладаецца па-беларуску. Калі размаўляць прыгожа і па-беларуску, то я паважаю такіх людзей. Думаю, гэта правільна. Калі паедзеш у Расею, а потым прыедзеш дадому, то чуеш і рэальна адчуваеш, што беларуская мова — гэта такая прыгожая мова!”
Маладафронтаўцаў некалькі разоў затрымлівалі міліцыянты, але калі даведваліся пра мэты кампаніі “За беларускую мову”, маладых людзей адпускалі. Цягам месяца не было складзена ніводнага адміністрацыйнага пратаколу.
У рамках кампаніі за беларусізацыю маладафронтаўцы зьбіраюць беларускія кніжкі для дзяцей у школы-інтэрнаты. На Каляды кнігі з подпісамі беларускіх пісьменьнікаў перададуць дзецям.
Актывіст “Маладога фронту” Дзяніс Карноў зьбіраў сёньня подпісы на Прывакзальнай плошчы Менску. Ён зьвяртаўся пераважна да маладых людзей, якія, паводле ягоных назіраньняў, больш ахвотна падпісваліся і ішлі на кантакт.
“Я кожны дзень гадзінкі па дзьве-тры зьбіраю подпісы. Атрымліваецца подпісаў 100-150 за дзень. У асноўным гэта моладзь, я да іх сам часьцей падыходжу. Людзі сталага веку пачынаюць выступаць з прамовамі, як, напрыклад, вось “там у нас пры Сталіну”... Папросту губляеш час. Зь недаверам ставяцца. За свае шмат гадоў шмат чаго бачылі. Таму неахвотна падпісваюцца. Моладзь, канечне, актыўная. Кажуць: “Так, так. Патрэбная нам беларуская мова”. Кажуць, што самі хацелі вучыцца па-беларуску, але няма дзе”.
Дзяніс спыніў маладога чалавека, і той адразу пагадзіўся паставіць свой подпіс.
“Я беларускую мову вывучаў у школе. У нас школа была рускамоўная, і таму я беларускую мову ня вельмі добра ведаю. Я ня супраць, а наадварот — за тое, каб у Беларусі была беларуская мова”.
Карэспандэнтка: “Як часта даводзіцца чуць беларускую мову?”
Студэнт: “Даволі часта. Нават у нас ва ўнівэрсытэце ёсьць выкладчыкі, якія размаўляюць па-беларуску, у нас на фізычным факультэце. У мяне ёсьць сябры, якія размаўляюць толькі па-беларуску. Бывалі такія выпадкі, калі мы зь сябрамі адмаўляліся цягам тыдня размаўляць па-расейску, а размаўлялі па-беларуску”.
Мінак: “Я вучыўся ў Магілёве. Там па-расейску ў асноўным”.
Студэнтка: “Я за беларускую мову, але ня супраць расейскай. З бацькамі я размаўляю па-расейску, зь сябрамі таксама. Але што тычыцца маёй адукацыі, то большасьць сваіх прац я пішу на беларускай мове. Я сама жадаю ведаць беларускую мову і не забываць яе. Я вучылася ў беларускамоўнай гімназіі 11 гадоў. У 9-й. Зараз вучуся на факультэце міжнародных адносінаў на аддзяленьні культуралёгіі.
Я жадаю, каб у нас быў беларускамоўны ўнівэрсытэт, дзе ўсе выкладчыкі і студэнты будуць размаўляць на сваёй роднай мове. Я спадзяюся, што большасьць нашых грамадзян разумеюць, што мова — гэта адзін з паказьнікаў нашай ідэнтычнасьці.Калі паглядзець на Расею ці Ўкраіну, то там усе размаўляюць на сваіх родных мовах”.
Тым часам да Дзяніса Карнова падышлі дзяўчаты.
“Я размаўляю па-расейску часьцей, але люблю таксама беларускую мову. Па-беларуску — зь сябрамі, а з бацькамі — па-расейску”.
Яе сяброўка дадала:
Маладафронтаўцаў некалькі разоў затрымлівалі міліцыянты, але калі даведваліся пра мэты кампаніі “За беларускую мову”, маладых людзей адпускалі.
Падышоў хлопец. Сказаў, што нядаўна прыехаў вучыцца ў Менск зь вёскі.
Карэспандэнтка: “У вас у вёсцы часта гавораць па-беларуску?”
Хлопец: “Увесь час. Бабуля па-беларуску. Мама? Ну, так “па-дзеравенскі”. Усяляк пападае. Папросту прывыкаеш, калі ўсе размаўляюць па-расейску. У горадзе па-расейску, на вёсцы — па-беларуску. Нам патрэбныя паўсюль беларускія школы і ўнівэрсытэт”.
Навучэнец-ліцэіст: “Я вучуся ў абласным ліцэі. У нас шмат іншагародніх, але яны не размаўляюць па-беларуску. У школе мяне вучылі па-беларуску, а тут як горад, дык прэстыжная расейская мова”.
Дзьве студэнткі БДУ таксама выказалі жаданьне падпісацца за беларускую мову.
“У нас навучаньне ў асноўным па-расейку, але гісторыя Беларусі выкладаецца па-беларуску. Калі размаўляць прыгожа і па-беларуску, то я паважаю такіх людзей. Думаю, гэта правільна. Калі паедзеш у Расею, а потым прыедзеш дадому, то чуеш і рэальна адчуваеш, што беларуская мова — гэта такая прыгожая мова!”
Маладафронтаўцаў некалькі разоў затрымлівалі міліцыянты, але калі даведваліся пра мэты кампаніі “За беларускую мову”, маладых людзей адпускалі. Цягам месяца не было складзена ніводнага адміністрацыйнага пратаколу.
У рамках кампаніі за беларусізацыю маладафронтаўцы зьбіраюць беларускія кніжкі для дзяцей у школы-інтэрнаты. На Каляды кнігі з подпісамі беларускіх пісьменьнікаў перададуць дзецям.