– У нас вельмі вялікія цяжкасьці ў сувязі з адсутнасьцю высокакваліфікаваных дактароў. А ў маладых ведаў малавата. І атрымліваецца: па мэдычную дапамогу хворага могуць адправіць ці то ў Мазыр, ці нават у Гомель.
А цяпер шмат у каго здараюцца інсульты... Дык што – іх за 180 кілямэтраў везьці? А чалавек ня можа хадзіць, ня можа гаварыць, рухацца... А чаму б наадварот – не арганізаваць прыезд да нас гомельскіх ці мазырскіх спэцыялістаў, каб у вызначаныя дні яны маглі кансультаваць такіх вось хворых. І ня мучыць...
– Што яшчэ турбуе людзей?
– Я тут пяць з паловай гадоў займаўся гуманітарнай дапамогай, дык больш за ўсіх дапамагала Нямеччына.
– Мяркую, дапамагала да нядаўняга часу, або працуеце і цяпер?
– Усімі спосабамі пачалі ставіць палкі ў колы, і ўсе сувязі практычна парушыліся. Амэрыканцы з англічанамі зусім перасталі езьдзіць да нас.
– А ці задавальняе хворых Нараўлянская аптэка?
– Наракаюць на дарагоўлю, але ўсё неабходнае ёсьць.
– Людзям усё часьцей даводзіцца плаціць напоўніцу?
– Ды была раней дапамога ліквідатарам хіба... Аднак цяпер у іх шмат адабралі, незадаволеныя, зразумела, гэтым.
– А як аздараўляюцца ўлетку школьнікі, малыя?
– Мы з дапамогай тых фондаў, пра якія ўжо казаў, у год, здаралася, адпраўлялі больш за двух тысяч дзяцей. А цяпер – 12-20 чалавек... Да таго ж шмат нараканьняў на блат у гэтай справе – нібыта ад нас едуць школьнікі з Гомелю, напрыклад, а нядаўна наагул схітрыліся адправіць дзяўчынку з Масквы.
Дзеля справядлівасьці варта зазначыць: штогод дзятву накіроўваюць у свае, беларускія санаторыі.
– А бацькі маюць магчымасьць апынуцца там ці ў доме адпачынку?
– Таго вельмі цяжка дабіцца.
– Вераць яны запэўненьням, што тут чыстая зямля, паветра, ежа, што тут можна нараджаць?
– Каб маладыя адсюль вельмі зьяжджалі, дык не, няпраўда. Бо кругом беспрацоўе... Наадварот, да нас едуць. Перасяляюцца з Расеі, Казахстану, Таджыкістану – ім няма куды больш падзецца. Аднак добра ведаюць, куды яны ўрэшце трапілі...
А цяпер шмат у каго здараюцца інсульты... Дык што – іх за 180 кілямэтраў везьці? А чалавек ня можа хадзіць, ня можа гаварыць, рухацца... А чаму б наадварот – не арганізаваць прыезд да нас гомельскіх ці мазырскіх спэцыялістаў, каб у вызначаныя дні яны маглі кансультаваць такіх вось хворых. І ня мучыць...
– Што яшчэ турбуе людзей?
– Я тут пяць з паловай гадоў займаўся гуманітарнай дапамогай, дык больш за ўсіх дапамагала Нямеччына.
– Мяркую, дапамагала да нядаўняга часу, або працуеце і цяпер?
– Усімі спосабамі пачалі ставіць палкі ў колы, і ўсе сувязі практычна парушыліся. Амэрыканцы з англічанамі зусім перасталі езьдзіць да нас.
– А ці задавальняе хворых Нараўлянская аптэка?
– Наракаюць на дарагоўлю, але ўсё неабходнае ёсьць.
– Людзям усё часьцей даводзіцца плаціць напоўніцу?
– Ды была раней дапамога ліквідатарам хіба... Аднак цяпер у іх шмат адабралі, незадаволеныя, зразумела, гэтым.
– А як аздараўляюцца ўлетку школьнікі, малыя?
– Мы з дапамогай тых фондаў, пра якія ўжо казаў, у год, здаралася, адпраўлялі больш за двух тысяч дзяцей. А цяпер – 12-20 чалавек... Да таго ж шмат нараканьняў на блат у гэтай справе – нібыта ад нас едуць школьнікі з Гомелю, напрыклад, а нядаўна наагул схітрыліся адправіць дзяўчынку з Масквы.
Дзеля справядлівасьці варта зазначыць: штогод дзятву накіроўваюць у свае, беларускія санаторыі.
– А бацькі маюць магчымасьць апынуцца там ці ў доме адпачынку?
– Таго вельмі цяжка дабіцца.
– Вераць яны запэўненьням, што тут чыстая зямля, паветра, ежа, што тут можна нараджаць?
– Каб маладыя адсюль вельмі зьяжджалі, дык не, няпраўда. Бо кругом беспрацоўе... Наадварот, да нас едуць. Перасяляюцца з Расеі, Казахстану, Таджыкістану – ім няма куды больш падзецца. Аднак добра ведаюць, куды яны ўрэшце трапілі...
