Карэспандэнт: “Побач са мной пісаў дыктоўку Кастусь Жынь, інжынэр-энэргетык. Вы толькі што спраўдзілі тэкст, ці былі цяжкасьці, правільна напісалі, ці не?”
Жынь: “Тэкст быў цяжкаваты, памылкі трошку былі, на хаду справілі іх і здаецца ўсё добра. А закончыў я некалі беларускую 11-годку ў Глыбокім Віцебскай вобласьці”.
Карэспандэнт: “Каля мяне таксама пісаў дацэнт, кандыдат біялягічных навук Валянцін Лучко. Вы таксама спраўджвалі тэкст. Ці ён быў лёгкі для вас?”
Лучко: “Для мяне ён быў адносна лёгкі, таму што я дастаткова добра валодаю іменна пісьмовай беларускай мовай і думаю, што адзнаку дадатную я яго напісаў, улічваючы тое, што гэты тэкст мне абсалютна зыходна невядомы, я яго ні разу ня бачыў. З задавальненьнем яго напісаў, патрэніраваўшыся лішні раз у граматыцы”.
Карэспандэнт: “Сярод тых, хто пісаў сёньня дыктоўку я бачу прафэсара філялягічнага факультэту Івана Лепешава”.
Лепешаў: “Ці цяжка было? Я далёка сядзеў ад таго, хто дыктаваў, і ня ўсё дачуваў, таму ў адным месцы сказы напісаў няпоўнасьцю. А так нармальна…”
Карэспандэнт: “Зінаіда Бандарэнка закончыла рэзаць торт, крышкі падбіраюць. Вашыя ўражаньні ад дыктоўкі, я чуў -- хваляваньне прабягала па шэрагаў, напэўна былі нейкія цяжкасьці”.
Бандарэнка: “Цяжкасьці былі аднаго накірунку. Зь левага боку маладзёны, яны хутка ўсё схоплівалі і хуценька пісалі, і сядзелі ўжо гатовенькія да наступнага сказу. А з гэтага боку сядзелі людзі больш пажылыя, больш сталага ўзросту і ім цяжка было, яны не пасьпявалі. Але мне падаецца, што дыктоўка, яна нескладаная і што ўсе справіліся вельмі добра”.
