Найбольш гучала скаргаў на пагаршэньне жыцьця. Прадаўцы мусяць скідаць кошты. Аднак тавар усё адно разыходзіцца кепска.
“Вы ведаеце, усё цяжка ідзе. Цэны ўпалі. Цэны, можна сказаць, яшчэ двухгадовай даўніны”, — кажа дзядзька Іван, які гандлюе насеньнем.
“Нічога не прадаецца. У людзей цяпер грошай няма. Людзі бедныя. У мяне дачка скончыла акадэмію, атрымлівае 500 тысяч рублёў. І я дапамагаю ёй боты купіць”, — скардзіцца цётка Галя зь іншага гандлёвага раду.
Па суседзтве зь ёю стаіць 84-гадовая гандлярка яблыкамі. Яе думка:
“На малако ды хлеб адно. А хлеб некалі каштаваў 14-16 капеек. А цяпер 2-3 тысячы булачка. Мне ж бутэлька ня трэба. Хаця б кавалачак каўбасы. Жабруй!”
Спробы вызначыць, які тавар найбольш хадавы, скончыліся нічым.
“Ні цацкі, ні адзеньне, ні абутак — нічога ня йдзе”, — адказвае цётка Клава.
Яе сяброўка зьбіваецца на эмоцыі:
“А што ж, па тры дні працуюць. У мяне мужык тры дні працуе — аўторак, серада, чацьвер. На аўтаагрэгатах. Што ж гэта за зарплата? А людзі крэдытаў панабіралі. І заводы становяцца. Зараз «Атлянт» становіцца. А тэкстыльны як працуе? Гэта проста жах! Да чаго мы дакоцімся?!”
“Я два месяцы адпрацавала сабе на страту. Нават ста тысяч не зарабіла. А ў гэтым лютым — то ў мінусах”, — кажа цётка Клава. Яе падтрымлівае суседка:
“Мы не жывем, а існуем. І працы няма. Ладна, мы старыя. Але на базары маладыя дзяўчаты стаяць”.
“На хлеб не заробіш з такой працы”, — падводзіць выніковую рысу прадаўшчыца Клава.
“Вы ведаеце, усё цяжка ідзе. Цэны ўпалі. Цэны, можна сказаць, яшчэ двухгадовай даўніны”, — кажа дзядзька Іван, які гандлюе насеньнем.
“Нічога не прадаецца. У людзей цяпер грошай няма. Людзі бедныя. У мяне дачка скончыла акадэмію, атрымлівае 500 тысяч рублёў. І я дапамагаю ёй боты купіць”, — скардзіцца цётка Галя зь іншага гандлёвага раду.
Мая дачка скончыла акадэмію, а без маіх грошай ботаў ня купіць.
“На малако ды хлеб адно. А хлеб некалі каштаваў 14-16 капеек. А цяпер 2-3 тысячы булачка. Мне ж бутэлька ня трэба. Хаця б кавалачак каўбасы. Жабруй!”
Спробы вызначыць, які тавар найбольш хадавы, скончыліся нічым.
“Ні цацкі, ні адзеньне, ні абутак — нічога ня йдзе”, — адказвае цётка Клава.
Яе сяброўка зьбіваецца на эмоцыі:
Ні цацкі, ні адзеньне, ні абутак — нічога ня йдзе!
“Я два месяцы адпрацавала сабе на страту. Нават ста тысяч не зарабіла. А ў гэтым лютым — то ў мінусах”, — кажа цётка Клава. Яе падтрымлівае суседка:
“Мы не жывем, а існуем. І працы няма. Ладна, мы старыя. Але на базары маладыя дзяўчаты стаяць”.
“На хлеб не заробіш з такой працы”, — падводзіць выніковую рысу прадаўшчыца Клава.
