Спрэчка ішла ў першую чаргу за гэтак званы Зьмяіны востраў, які знаходзіцца на адлегласьці 40 кілямэтраў ад вусьця Дунаю.
Украіна, якая ўспадкавала гэты невялічкі астравок у Чорным моры — паверхняй 17 гектараў — пасьля развалу Савецкага Саюзу, сьцьвярджала перад судом, што гэта востраў, на якім жывуць людзі і адбываецца эканамічная дзейнасьць. Іначай кажучы, паводле Кіева, зона выключных украінскіх эканамічных інтарэсаў павінна разьлічвацца ад Зьмяінага востраву, а не ад кантынэнтальнай часткі Ўкраіны.
Бухарэст даказваў, што Зьмяіны востраў — ня больш чым скала, на якой Кіеў зусім нядаўна „пасяліў” некалькі дзясяткаў памежнікаў і навукоўцаў адмыслова дзеля таго, каб выйграць у Гаазе справу аб дэлімітацыі марской мяжы.
Выглядае на тое, што суд прыхіліўся больш да аргумэнтаў румынскага боку. Судзьдзя Разалін Хігінз, якая вяла справу, сьцьвердзіла ў судовым рашэньні, што ўлічваньне Зьмяінага востраву пры дэлімітацыі марской мяжы азначала б “юрыдычны перагляд геаграфіі”.
Багдан Аўрэску, юрыдычны прадстаўнік румынскага боку на судзе ў Гаазе, не хаваў свайго задавальненьня пасьля прысуду:
“Мяжа выразна разьдзяляе тэрыторыі, якія могуць быць выкарыстаныя Румыніяй і Ўкраінай. Гэта лепшая лінія для Рымыніі, чым яна магла атрымаць на перамовах, лепшая ад усяго, што Ўкраіна калі-небудзь Румыніі прапанавала”.
Паводле мапаў, якія апублікаваў інтэрнэт-рэсурс “Українска правда”, суд пастанавіў аддаць Румыніі каля 80 адсоткаў кантынэнтальнага шэльфу, якія яна хацела атрымаць як зону сваіх выключных эканамічных інтарэсаў.
Румынія падала на Ўкраіну ў Гааскі суд у 2004 годзе, пасьля таго, як шэсьць раўндаў міждзяржаўных перамоваў не прынесьлі ніякіх станоўчых вынікаў што да дэлімітацыі кантынэнтальнага шэльфу ў ваколіцы Зьмяінага востраву. Абодва бакі пагадзіліся, што пастанова Міжнароднага суду ААН у Гаазе будзе канчатковая і ніхто яе ня будзе аспрэчваць.
Экспэрты ацэньваюць, што ў кантынэнтальным шэльфе, за які змагаліся Кіеў з Бухарэстам, можа быць прыхавана 100 мільярдаў кубамэтраў газу і 10 мільёнаў тон нафты.
Украіна, якая ўспадкавала гэты невялічкі астравок у Чорным моры — паверхняй 17 гектараў — пасьля развалу Савецкага Саюзу, сьцьвярджала перад судом, што гэта востраў, на якім жывуць людзі і адбываецца эканамічная дзейнасьць. Іначай кажучы, паводле Кіева, зона выключных украінскіх эканамічных інтарэсаў павінна разьлічвацца ад Зьмяінага востраву, а не ад кантынэнтальнай часткі Ўкраіны.
Бухарэст даказваў, што Зьмяіны востраў — ня больш чым скала, на якой Кіеў зусім нядаўна „пасяліў” некалькі дзясяткаў памежнікаў і навукоўцаў адмыслова дзеля таго, каб выйграць у Гаазе справу аб дэлімітацыі марской мяжы.
Выглядае на тое, што суд прыхіліўся больш да аргумэнтаў румынскага боку. Судзьдзя Разалін Хігінз, якая вяла справу, сьцьвердзіла ў судовым рашэньні, што ўлічваньне Зьмяінага востраву пры дэлімітацыі марской мяжы азначала б “юрыдычны перагляд геаграфіі”.
Багдан Аўрэску, юрыдычны прадстаўнік румынскага боку на судзе ў Гаазе, не хаваў свайго задавальненьня пасьля прысуду:
“Мяжа выразна разьдзяляе тэрыторыі, якія могуць быць выкарыстаныя Румыніяй і Ўкраінай. Гэта лепшая лінія для Рымыніі, чым яна магла атрымаць на перамовах, лепшая ад усяго, што Ўкраіна калі-небудзь Румыніі прапанавала”.
Паводле мапаў, якія апублікаваў інтэрнэт-рэсурс “Українска правда”, суд пастанавіў аддаць Румыніі каля 80 адсоткаў кантынэнтальнага шэльфу, якія яна хацела атрымаць як зону сваіх выключных эканамічных інтарэсаў.
Румынія падала на Ўкраіну ў Гааскі суд у 2004 годзе, пасьля таго, як шэсьць раўндаў міждзяржаўных перамоваў не прынесьлі ніякіх станоўчых вынікаў што да дэлімітацыі кантынэнтальнага шэльфу ў ваколіцы Зьмяінага востраву. Абодва бакі пагадзіліся, што пастанова Міжнароднага суду ААН у Гаазе будзе канчатковая і ніхто яе ня будзе аспрэчваць.
Экспэрты ацэньваюць, што ў кантынэнтальным шэльфе, за які змагаліся Кіеў з Бухарэстам, можа быць прыхавана 100 мільярдаў кубамэтраў газу і 10 мільёнаў тон нафты.
