Лінкі ўнівэрсальнага доступу

Дэвальвацыя – вяртаньне ў рэчаіснасьць


Тыдзнень з Радыё Свабода. Эфір 10 студзеня.


Цана дэвальвацыі і дэвальвацыя даверу—што даражэй?

Газавыя войны : Эўропа паміж Украінай і Расеяй небясьпека для Беларусі

І галоўныя падзеі вачыма журналістаў і слухачоў Свабоды


Гэтыя ды іншыя тэмы -- у чарговым “Тыдні з Радыё Свабода”. Іх абмяркоўваюць кіраўнік беларускай службы Радыё Свабода Аляксандар Лукашук , і супрацоўнікі службы: Юры Дракахруст, Аляксей Знаткевіч, Сяргей Абламейка і Сяргей Навумчык. Госьця перадачы – эканамічны аглядальнік украінскай “Свабоды” Наталка Чурыкава.


Svaboda-Belsat-1



Аляксандар Лукашук
Лукашук:
Праз год у гэтай перадачы мы будзем падводзіць вынікі году, гаварыць пра найважнейшыя падзеі. Маё пытаньне да вас – ці мае шанец самая важная падзея першага тыдня, дэвальвацыя беларускага рубля, патрапіць у сьпіс самых важных падзеяў 2009 году? І калі так, то чаму? Аляксей.

Знаткевіч: Я думаю, што гэтая падзея абавязкова будзе ў сьпісе найважнейшых падзеяў году ў любым выпадку. Калі пазьней сёлета ня будзе эканамічных узрушэньняў, яна застанецца адзіным эканамічным закалотам году, які моцна паўплываў на эканоміку і грамадзтва. Калі ж гэтая падзея будзе не апошняй, а пасьля яе будуць іншыя эканамічныя ўзрушэньні, можа, і нашмат мацнейшыя, яна ўсё роўна застанецца, як першы каменьчык, зь якога пачаўся камняпад.

Лукашук: Юры, а Вы думаеце, напрыканцы гэтага году мы будзем гаварыць пра гэту дэвальвацыю?

Юры Дракахруст
Дракахруст
: Безумоўна будзем. Ну па-першае, гэта – беспрэцэдэнтная мера ў найноўшай беларускай гісторыі. Інфляцыя – даўно вядомая рэч, паступовае падзеньне курсу даляру – таксама, нават рэзкае падзеньне – не навіна. 10 гадоў таму ў сакавіку 1998 году за пару тыдняў рубель абясцэніўся на траціну, дэнамінацыі валюты беларусы таксама перажылі. Але каб самі ўлады апусьцілі курс нацыянальнай валюты – не бывала такога.

Большасьць эканамістаў мяркуюць, што дэвальвацыі вымагаў стан эканомікі. Прычым стан, ў які эканоміка пачала ўваходзіць яшчэ да ўсясьветнага крызысу. Ужо з вясны 2007 году, пасьля рэзкага скачку цэнаў на расейскія энэрганосьбіты, пачаўся імклівы рост дысбалянсу паміж імпартам і экспартам. Ну а летась сапраўды дадаўся крызыс, у выніку чаго разрыў паміж тым, колькі Беларусь купляе, і колькі прадае, набыў пагрозьлівыя памеры. У пэўным сэнсе дэвальвацыя – гэта вяртаньне ў рэчаіснасьць, пераацэнка таго, чаго варты ня толькі беларускі рубель, але і беларуская эканоміка ў цэлым. Вяртаньне ў рэчаіснасьць – зьява заўсёды адметная.

Лукашук:
Пытаньне наўздагон -- якая роля ў гэтым крэдыту МВФ?

Дракахруст: Дэвальвацыя была ўмовай атрыманьня гэтага крэдыту. Крэдыт быў дадзены для таго, каб закрыць разрыў паміж імпартам і экспартам. Але проста кідаць грошы ў гэтую "дзірку", як у багну, Фонд не хацеў. Ён паставіў умову -- мы вам грошы дадзім, але і вы павінны зрабіць нешта, каб крыху гэты разрыў скараціць. Вось і скарацілі.

Аляксей Знаткевіч
Знаткевіч:
Я б дадаў, што Фонд наўрад ці вызначаў памеры дэвальвацыі. Хутчэй за ўсё гэта была прэрагатыва самога Нацбанку і ўраду Беларусі.

Лукашук: Тут варта сказаць, што падобныя ж меры ўжывалі і іншыя ўрады, якія атрымлівалі крэдыты МВФ. У Вашай, Юры, перадачы “Праскі акцэнт” аглядальнік “Белгазэты” Віктар Марціновіч сказаў: “Дэвальвацыя 2 студзеня – крах беларускай эканамічнай мадэлі”. Наколькі такая ацэнка падаецца дакладнай Вам?

Дракахруст
: Мне гэта падаецца пэўным перабольшаньнем. Але я б пагадзіўся з ацэнкай Віктара ў псыхалягічным, ідэалягічным сэнсе. У Беларусі шмат гадоў запэўнівалі насельніцтва, што краіна – выспа стабільнасьці ў моры ўсясьветнага хаосу, што беларусам гарантаваны няспынны рост заробкаў, што краіна можа больш спажываць, чым вытвараць і прадаваць і гэтак далей. А тут раптам высьветлілася, што ня можа, што ня выспа, а частка гэтага бурлівага мора, што ў адзін дзень гэтая стабільнасьць можа на 20% схуднець. І гэта было большым псыхалягічным шокам, чым у іншых краінах, дзе дэвальвуюць валюту можа яшчэ больш істотна, але да гэтага гадамі не распавядалі пра тое, якая іх краіна выспа стабільнасьці.

Лукашук: Давайце прааналізуем паводзіны ўлады і паводзіны народу. У лістападзе на нарадзе з кіраўніцтвам Віцебскай вобласьці з вуснаў кіраўніка дзяржавы прагучала: “Дэвальвацыя беларускага рубля будзе рабіцца ў прадугледжаных раней парамэтрах”. “Ніякага абвалу ня будзе, што тычыцца беларускага рубля, то сытуацыю мы ўтрымаем” – сказаў тады Лукашэнка. А ў ягоным навагоднім звароце прагучала "Так, будзе няпроста, але вы павінны ведаць: улада не дапусьціць абвалу і хаосу, ня здрадзіць вашаму даверу”. А на наступны дзень пасьля гэтых словаў – на 20%. Чаму за месяц і нават за дзень да 2 студзеня казалася адно, а 2 студзеня было зроблена зусім іншае? Праз тыдзень, на Праваслаўнае Раство Аляксандар Лукашэнка ў царкве зьвярнуўся да народу і кажа:”Мы шмат зрабілі (я маю на ўвазе кіраўніцтва краіны, ўлады), і зараз усё залежыць ад людзей, ад народа. Мы ня будзем вам хлусіць, і я перш за ўсё. Мы будзем казаць і горкую праўду, нават калі яна горкая, будзем яе гаварыць”. Хлусьня і праўда -- вельмі моцныя словы. Чаго хоча дасягнуць Лукашэнка, калі зьвяртаецца да такіх першасных маральных, этычных паняцьцяў? Юры, які Ваш адказ?

уявіце, што за тыдзень да Новага году Лукашэнка б заявіў: "Дарагія таварышчы, 2 студзеня мы правядзем дэвальвацыю". Вы ўяўляеце, якая б пайшла атака на рубель? Яго б проста зьмялі. І рубель бы абваліўся значна болей, чым яго насамрэч абвалілі 2 студзеня
Дракахруст
: Ну, як той казаў, ведае кошка, чыё мяса зьела. Ён так сапраўды памятае і тое, што казаў у лістападзе, і што казаў на Новы год. Ён разумее, што зараз надзвычай важна вярнуць давер людзей. Пэўнае апраўданьне тут ёсьць. У гэтым яшчэ адзін адваротны бок, яшчэ адно кепскае наступства дэвальвацыі – мала таго, што дзяржава фактычна рабуе людзей, дык яна яшчэ вымушаная рабіць гэта нечакана. Тут адначасна падрываецца давер і да грошай і да ўлады. Ну ўявіце сабе, што за тыдзень да Новага году Лукашэнка б заявіў: "Дарагія таварышчы, 2 студзеня мы правядзем дэвальвацыю". Вы ўяўляеце, якая б пайшла атака на рубель? Яго б проста зьмялі. І рубель бы абваліўся значна болей, чым яго насамрэч абвалілі 2 студзеня.

Лукашук: Юры, але заўсёды ёсьць варыянт -- нічога не казаць?

Дракахруст: Лукашэнку трэба вярнуць давер хаця б да сябе. Давер да рубля, як бачым, вельмі моцна падарваны. Атака на рубель ідзе і ўлада нейкім чынам спрабуе залагодзіць сытуацыю і вярнуць давер хаця б да сябе.

Лукашук: Але сродкамі, якія нічога не каштуюць -- словамі. Вось Аляксандар Лукашэнка сказаў пра "горкую праўду" . Наколькі горкай яна можа быць? Што рабіць: -- гэтае пытаньне зараз найбольш хвалюе насельніцтва. Мы бачым чэргі ў абменых пунктах. Наколькі горкай можа быць гэтая праўда?

Знаткевіч:
Амаль усе эканамісты -- як незалежныя, гэтак і многія з тых, хто працуе ў дзяржаўных структурах, пагаджаюцца, што патэнцыял для падзеньня рубля ёсьць, пытаньне толькі ў тым, наколькі ён вялікі. Называюць мяжу ў 4000 тысячы рублёў за даляр. 7 студзеня падчас онлайн канфэрэнцыі з былым старшынём нацыянальнага банку Станіславам Багданкевічам адзін з наведнікаў спытаў, ці ня можа курс да канца году упасьці да 12 тысяч рублёў. У людзей ужо размылася мяжа, да якога ўзроўню можа ўпасьці рубель.

Лукашук: А чым яна вызначаецца?

Знаткевіч
: Юры ўжо казаў пра гэта. З канца 2006 году Беларусь экспартуе значна менш, чым імпартуе. У беларускай сытуацыі, дзе няма разьвітых фінансавых рынках, гэта ўсё вызначаецца простым гандлёвым балянсам -- разьніцай паміж імпартам і экспартам. Беларусь прадае нафтапрадукты і прадукты нафтаперапрацоўкі ў Эўропу, калійныя ўгнаеньні ў Эўропу і прамысловую прадукцыю перш за ўсё ў Расею. У самой Расеі цяпер абваліўся рубель, адпаведна зьнізілася пакупніцкая здольнасьць на расейскім рынку, беларускія тавары там горш прадаюцца. Той жа Станіслаў Багданкевіч падаў лічбы, што на 1 лістапада 2008 году адмоўнае гандлёвае сальда з Расеяй складала 11 мільярдаў даляраў, агульнае -- 2.5 мільярдаў даляраў.

Лукашук:
Людзі кінуліся мяняць беларускія рублі на замежныя валюты і скупляць дарагія тавары. Гэта рацыянальныя паводзіны насельніцтва?

Знаткевіч:
Я думаю, што гэта абсалютна рацыянальныя паводзіны людзей, якія мелі на руках вялікія грошы ў беларускіх рублях...

Лукашук: Каб купіць сабе другую лядоўню?

Знаткевіч: Неабавязкова другую лядоўню. Можа, хтосьці хацеў купіць мікрахвалевую печку. І доўга вагаўся -- трэба купляць ці ня трэба. А тут сытуацыя: ёсьць некалькі мільёнаў беларускіх рублёў, ён пайшоў і купіў. Той, хто зрабіў гэта першым, выйграе. Бачыце, што зараз адбываецца? Гэтыя крамы зачыняюцца на некалькі дзён, відавочна на пераўлік і пасьля гэтая СВЧ-печка будзе каштаваць значна болей, і таму, хто пабяжыць гэтую краму пазьней, давядзецца плаціць за яе больш.

Лукашук: Юры, а як Вы лічыце, вось гэтая масавая скупка дарагіх тавараў -- гэта рацыянальныя паводзіны?

Крызыс ніхто не адмяняў, дэвальвацыя можа ня даць належнага плёну ў сэнсе выпраўленьне балянсу паміж імпартам і экспартам
Дракахруст:
Тавары можа і ёсьць сэнс скупляць. Ну а што да валюты... Ну тут бы не хацелася нашкодзіць...На думку некаторых эканамістаў , 2 студзеня рубель, так бы мовіць, недадэвальвавалі, трэба было адразу апускаць да 4 тысяч. Эканамічна можа і так, але ўлада тады б рызыкавала апынуцца на вілах вернага электарату. Але паколькі дэвальвавалі толькі на 20%, зараз уся краіна зрабілася валютнымі спэкулянтамі, усе гуляюць з Нацбанкам – утрымае ён курс ці не. Калі не ўтрымае – ўсе, хто зараз скупляе валюту, выйграюць. Калі ўтрымае, рынак супакоіцца, можна будзе трымаць курс і далей. На тое і крэдыты былі ўзятыя – у МВФ і ў Расеі.

Ну а потым. Потым будзе потым. Крызыс ніхто не адмяняў, дэвальвацыя можа ня даць належнага плёну ў сэнсе выпраўленьне балянсу паміж імпартам і экспартам.

Лукашук: Эканамічныя рэформы -- як лячэньне хваробы: чым далей адкладаць іх правядзеньне, тым цяжэй іх рабіць, тым больш балючымі яны робяцца. Галоўнай ахвярай крызысу робяцца ня грошы, не тавары, а давер. Як казаў герой фільма “Матрыца” Марфэўс – “Вітаем вас ў пустыні рэальнага”.


Газавыя войны : Эўропа паміж Украінай і Расеяй небясьпека для Беларусі



Belsat-Svaboda-2



Лукашук: Эўропа мерзьне -- такія загалоўкі зьявіліся ў СМІ на гэтым тыдні. Эўропа на гэтым тыдні апынулася пад пагрозай – пастаўкі расейскага газу ў эўрапейскія краіны спачатку істотна скараціліся, а потым і наагул спыніліся. Хто вінаваты? Расея? Украіна? Кіраўніцтва Эўразьвязу, якое ўжо абвінавачваюць у тым, што яно не зрабіла высноваў з падобнага канфлікту тры гады таму? Прэзыдэнт Буш, якога папікаюць тым, што падтрымліваючы Украіну у справе далучэньня да НАТО, ён недастаткова настойваў на неабходнасьці ня толькі палітычных, але і эканамічных рэформаў ва Украіны? Расейска-украінская газавай вайна -- падзея усясьветнага маштабу. У студыі госьць -- эканамічны аглядальнік украінскай службы нашага радыё Наталка Чурыкава. Наталка, праблема, вакол якой ўзьнік расейска-украінскі газавы канфлікт – цана пастаўкі газу ва Ўкраіну. Гэта эканамічная, фінансавая ці палітычная спрэчка?

Наталка Чурыкава
Чурыкава:
Гэтая праблема мае шмат слаёў – як навагодні торт. Калі глядзець на верхні слой, то мы ўбачым фінансавую спрэчку паміж дзьвюма кампаніямі, адна хацела б атрымаць большую цану за свой тавар, іншая хацела б заплаціць меншую. Гэта нармальная эканамічная спрэчка. Але тут паміж Украінай і Расеяй ёсьць і палітычныя праблемы. Украіна пачала рабіць шмат незалежных палітычных крокаў, летась Кіеў зрабіў сур’ёзны крок у накірунку да НАТО, што асабліва не спадабалася Расеі. Акрамя таго, трэба зьвярнуць увагу на іншыя рэчы, якія ляжыць у ніжнім слоі гэтых стасункаў. Я маю на ўвазе “шэрыя” схемы паставак газу. Кампанія “РосУкрЭнэрга” зьявілася тры гады таму менавіта для таго, каб прыхаваць тыя схемы паставак, якія не хацелі паказваць і “Газпром” і “Нафтагаз Украіны”.

Лукашук: У сувязі са скарачэньнем , а потым і спыненьнем транзыту газу праз Беларусь у Эўропу “Газпром” істотна павялічыў транзыт газу праз Беларусь, як праз сетку “Белтрансгазу”, гэтак і праз “Ямал – Заходняя Эўропа”. Якую ролю гуляе Беларусь ў цяперашнім расейска-украінскім газавым канфлікце, што яна можа выйграць і што прайграць ад яго?

Дракахруст: На мой погляд, у Беларусі тут ёсьць два маленькія пройгрышы, а таксама адзін маленькі і два вялікія выйгрышы. Кепска, калі побач з табой ідзе такая вайна, сёньня ваююць з украінцамі, заўтра могуць пачаць ваяваць з табой.

Лукашук: Дык, як той казаў, чужое гора – наша радасьць.

Дракахруст: Усё роўна кепска, калі ў расейцаў надта лёгкая рука будзе – сёньня ўкраінцаў біць, заўтра беларусаў. Другі недахоп – гэта крыўда ўкраінцаў на беларусаў, што, маўляў, мы ваюем, а вы нам – нож у сьпіну. Хаця менавіта такой жа “нож у сьпіну” украінцы ўтыркалі беларусам, калі беларусы мелі падобныя ж канфлікты з Расеяй у 2004 годзе наконт газу, а ў 2007 годзе – наконт нафты.

А зараз – пра выйгрышы. Зразумела, дадатковы транзыт – не бясплатны, хаця ў маштабах дзяржавы гэта капейкі. Але больш значны выйгрыш – гэта тое, што ў жорсткай, канфліктнай сытуацыі Беларусь аказвае Расеі вялікую , я б сказаў, гэапалітычную паслугу, яна ў меру сваіх магчымасьцяў прыкрывае слабае месца Расеі ў гэтым канфлікце – транзыт. Гэта дарагога каштуе. І хутчэй за ўсё, калі будуць ісьці перамовы пра газ ужо паміж Беларусьсю і Расеяй, Расеі будзе цяжка ўтрымліваць такую ўжо непахісную пазыцыю адносна той краіны, якая ёй дапамагла.

І што тычыцца Эўропы – таксама. Зразумела, што Эўропа зацікаўленая ў прасоўваньні дэмакратыі на Ўсход. Але ня менш яна зацікаўленая ў бесперапынным прасоўваньні газу з Усходу да яе. І ў гэтай крытычнай сытуацыі, калі краіны Эўропы, можа, яшчэ не замярзаюць, але мерзнуць, хто ім дапамагае менш мерзнуць? Беларусь. Дзякуй ёй. А дзякуй часам і рэальныя контуры можа набыць.

Лукашук: Вось наконт рэальнага. Наталка, летась цана расейскага газу для Кіева складала 179 даляраў за тысячу кубамэтраў. Цяпер з Кіеву і Масквы называюцца самыя розныя лічбы: Украіна лічыць прымальнай і абгрунтаванай цаной 201 даляр, называлася і максымальная цана – 235 даляраў, якую Ўкраіна здольная плаціць. Расейскі прэм’ер Уладзімер Пуцін агучыў цану, якую ён назваў ільготнай, “братэрскай” – 250 даляраў, потым з вуснаў прадстаўнікоў “Газпрома” гучалі– 418 даляраў і нават 450 даляраў. Якія лічбы зьяўляюцца справядлівымі, правільнымі, калі так можна сказаць?

Чурыкава: Ня трэба забываць, што мы гаворым пра дамоўленасьць паміж двума манапалістамі, гаворым пра рынкавыя цэны там, дзе рынку, як такога, не існуе. Ёсьць манапаліст, які прадае газ – гэта “Газпром”, і ёсьць манапаліст, які купляе газ на тэрыторыі Ўкраіны – гэта “Нафтагаз Украіны”. І ёсьць манапаліст, які транзытуе газ – гэта той жа “Нафтагаз”. І цана – гэта выключна іх дамоўленасьць паміж сабой. Можна браць нейкія арыенціры, цану ў Славаччыне, чамусьці бярэцца цана ў Нямеччыне, гэтую цану накідае зараз “Газпром”, даводзячы, што менавіта цана ў Нямеччыне павінна быць прынятая, як рынкавая цана.

Але тут трэба глядзець не на тое, якая цана зараз, а на тое, якой яна будзе праз паўгода і праз 9 месяцаў. Цэны на газ падаюць у сувязі з тым, што яны прывязаныя да цаны на нафту. “Газпром” называе цану ў 400 даляраў на першае паўгодзьдзе, на другое паўгодзьдзе гаворыцца ўжо пра 250-300 даляраў. Гэта тая цана, якая зараз прапануецца Ўкраіне.

Дракахруст:
Наталка, ў цяперашнім канфлікце і Масква, і Кіеў апэлююць да меркаваньня Эўропы. Як бы Вы ацанілі пазыцыю Эўропы ў гэтым канфлікце, як яна мянялася па меры яго эскаляцыі? Ці адрозьніваецца пазыцыя ЭЗ ад той, якую ён займаў у аналягічным канфлікце трохгадовай даўніны?

Энэргетычны шантаж будзе каштаваць нашмат болей, чым проста страта прыбытку – бо апроч грошай, страчаны давер
Чурыкава:
Тады гэта адбывалася на зусім іншым палітычным тле. Гэта быў першы год прэзыдэнцтва Віктара Юшчанкі пасьля “аранжавай” рэвалюцыі. Эўразьвяз практычна адразу ўстаў на бок Украіны, разумеючы, што гэта быў палітычны шантаж, як прадстаўляла справу Ўкраіна. Цяпер Эўразьвяз імкнецца не раздражняць Расею пасьля падзеяў у Грузіі. Яны ўсталявалі больш менш нармальныя адносіны і Эўразьвяз ухіляўся ад таго, каб уплішчвацца ў гэтую спрэчку, называючы яе выключна камэрцыйнай, літаральна да апошніх дзён, калі стала зразумела, што газ у Эўропу проста не трапляе. І калі стала зразумела, што гэта натуральны эўрапейскі эканамічны крызыс, тады давялося пачаць нешта рабіць. Але і надалей Эўразьвяз імкнецца трымаць дыстанцыю ад абодвух бакоў, ён не ўскладае віну ні на водзін зь іх, дамагаючыся, каб яны вырашылі гэтую праблему паміж сабой. Адзінае, што ён прапануе – гэта не свае паслугі ў якасьці пасярэдніка, чаго б, магчыма, хацелі абодва бакі, намагаючыся схіліць ЭЗ на свой бок, а толькі ацэнку экспэртаў, якія паедуць і засьведчаць, хто сапраўды не перадае той газ:ці ён не паступае на тэрыторыю Ўкраіны, ці Ўкраіна не транзытуе той газ, які яна атрымлівае з Расеі.

Лукашук
: Галоўным вынікам сёлетняй расейска-украінскай газавай вайны можа стаць новая скаардынаваная энэргетычная палітыка Эўразьвязу. Цяпло і сьвятло – вельмі зразумелыя матэрыі, і выбаршчыкам і палітыкам. Роля Расеі і транзытных краінаў можа быць істотна абмежаваная. Энэргетычны шантаж будзе каштаваць нашмат болей, чым проста страта прыбытку – бо апроч грошай, страчаны давер.

Галоўныя падзеі вачыма журналістаў і слухачоў Свабоды


Svaboda-Belsat-3


Якія навіны, тэмы, асобы і праблемы мінулага тыдня падаліся найбольш важнымі вядучым жывога эфіру Свабоды? Сёньня свае меркаваньні прадставяць Сяргей Абламейка і Сяргей Навумчык. Сяргей Абламейка, галоўныя падзеі тыдня паводле Вашай вэрсіі.

Абламейка: Я назваў вяртаньне ў Менск на пасаду галоўнага рэжысэра Купалаўскага тэатру Мікалая Пінігіна і далейшыя крокі беларускіх уладаў па лібэралізацыі.

Лукашук: Сяргей Навумчык, а якія галоўныя падзеі адзначылі Вы?

Навумчык: Аляксандар, я буду абапірацца на меркаваньні наведнікаў сайту Свабоды і тых, хто пазваніў нам на радыё. Выглядае, што найбольш важнымі для людзей былі дэвальвацыя і газавы канфлікт паміж Расеяй і Украінай.

Лукашук: Сяргей Абламейка, чаму Вы лічыце важным вяртаньне рэжысэра Пінігіна ў Купалаўскі тэатар?

Сяргей Абламейка
Абламейка:
Таму што ён зарэкамэндаваў сябе як глыбокі ўдумлівы творца, як добры рэжысэр і да таго ж укаранёны ў нацыянальную беларускую культуру, ў нацыянальную клясыку, ён ляўрэат Дзяржаўнай прэміі Беларусі за 1992 год за “Тутэйшых” Купалы, ён таксама паставіў “Пінскую шляхту” Дуніна-Марцынкевіча, “Ідылію” і “Сымона-музыку” Коласа. Натуральна, што ён не падыходзіў той уладзе, якая сёньня ёсьць у Беларусі і 10 гадоў у Беларусі фактычна адсутнічаў. Я б параўнаў яго вяртаньне ў тэатральнае мастацтва Беларусі зь тым, калі Зянон Пазьняк вярнуўся ў Беларусь.

Лукашук: Ну, мне здаецца, што гэта значнае перабольшаньне…

Абламейка:
Можа, гэтая аналёгія і кульгае, але для мяне асабіста гэта была вялікая падзея.

Лукашук: Гэта Ваш выбар. Сяргей Навумчык, Вы назвалі ў якасьці падзеі тыдня рэакцыю людзей на дэвальвацыю. Якую менавіта?

Сяргей Навумчык
Навумчык:
Такая мера, як дэвальвацыя, ў любой краіне праводзілася б без папярэджаньня і выклікала б незадавальненьне. Але ў беларусаў, па меншай меры гэта вынікае з таго, што нам пішуць, яна выклікала адчуваньне падману. Вельмі шмат людзей выказваюць перасьцярогу, што лёс нацыянальнай валюты будзе цяпер у наўпроставай залежнасьці ад дэвальвацыі і што гэта нібыта падрыхтоўка да пераходу на расейскі рубель.

Лукашук: Сергей Абламейка, Вы назвалі ў якасьці другой зьявы, якая прыцягнула Вашую ўвагу, працяг лібэралізацыі. А яна сапраўды працягвалася?

Тыдзень пачаўся з таго ж Пінігіна, гэта таксама праява лібэралізацыі. Кажуць, што рашэньне прымаў сам Усевалад Янчэўскі. Трэба сказаць, што для чалавека, які пачынаў у “Славянскім Саборы “Белая Русь” гэта вялікі прагрэс
Абламейка
: Так выглядае. Тыдзень пачаўся з таго ж Пінігіна, гэта таксама праява лібэралізацыі. Кажуць, што рашэньне прымаў сам Усевалад Янчэўскі. Трэба сказаць, што для чалавека, які пачынаў у “Славянскім Саборы “Белая Русь” гэта вялікі прагрэс. А другое – прызначэньне ў камісію, якую стварыў ўрад, па паляпшэньні іміджу Беларусі двух людзей з няўрадавай сфэры – Яраслава Раманчука, намесьніка старшыні Аб’яднанай Грамадзянскай партыі і кіраўніка лябараторыі “Новак” Андрэя Вардамацкага. Гэта далейшыя крокі ў тым жа кірунку і гэта паказвае, што ўрад сур’ёзна зацікаўлены ў паляпшэньні іміджу на Захадзе.

Лукашук: Сяргей Навумчык, у якасьці другой падзеі, на якую зьвяртае ўвагу наша аўдыторыя, Вы назвалі газавую “вайну”, цяпер ўжо расейска-украінска-эўрапейскую. Што больш за ўсё выклікае эмоцыі нашых слухачоў?

Навумчык: На сайце Свабоды зараз адбываецца дыскусія на тэму “Ці павінная Беларусь нейкім чынам падтрымаць Украіну ці яна павінна ісьці ў фарватэры Масквы?” Вось меркаваньне: “Я думаю, што Беларусь павінна паўсюль шукаць сваю выгаду, нам цёпла, астатняе – дробязі” – піша Сэрж. “Дробязі? – адказвае яму “Беларускі ўкраінец”. – Ну дзякуй, спадар, за салідарнасьць. Напэўна, не спадабалася б, калі б украінцы так паставіліся да беларусаў у адваротнай сытуацыі”.
Я нагадаю, што ў сытуацыі нафтавага канфлікту, які быў паміж Менскам і Масквой 2 гады таму, Кіеў акурат гэтак жа паставіўся – яны далі большы транзыт расейскай нафты праз сваю тэрыторыю. Такім чынам дбалі пра свае нацыянальныя інтарэсы. Гэта не папрок украінцам, а канстатацыя, што ў такой сытуацыі кожная краіна шукае сваю выгаду.


Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG