Грамадзкі рэдактар гэтага тыдня – мастак Алесь Пушкін. Яму 43 гады. Праходзіў службу ў Аўганістане. Працаваў у Віцебску і Магілёве. Пасьля 1994 году паехаў жыць у мястэчка Бобр, што ў Крупскім раёне. Расьпісаў царкву, дзе й павянчаўся, мае дваіх дзяцей. Піша і рэстаўруе абразы, карціны, робіць росьпісы, вітражы, займаецца мастацтвам пэрформансу. Больш падрабязную інфармацыю можна даведацца зь кінастужкі “Беларускі Вальс”. Неаднаразова Пушкіна затрымлівалі і судзілі за арганізацыю “няправільных” акцыяў.
На мінулым тыдні мастака жорстка зьбілі падпітыя мясцовыя хлопцы. Паводле Пушкіна, за тое, што ён размаўляў па-беларуску. Міліцыянты хацелі завесьці з факту зьбіцьця крымінальную справу, аднак пацярпелы мастак вырашыў лёс хлопцаў іначай: падахвоціў пакаяцца ў царкве.
На працягу гэтага тыдня Алесь Пушкін расказвае аб рэальных жыцьцёвых сытуацыях, якія выводзяць на асэнсаваньне праблемы таемства пакаяньня. Ён просіць дыскутаваць, дзяліцца сваімі думкамі праз аўтаадказьнік (менскі нумар 266-39-52) і сайт.
Пры канцы тыдня прагучыць перадача, дзе будуць падсумаваныя гэтыя водгукі і развагі – перадача на тэму “Дараваньне: калі, каму і ці заўсёды?”.
Сёньня Алесь Пушкін расказвае, каго і за што ён лічыць сваімі ворагамі, чаго ня можа ім дараваць.
– Калі ў цябе няма ворагаў – гэта ненармальна. І вораг наш, як пісаў Караткевіч, павінен быць моцным.
На сёньня мой вораг – расейскі падпалкоўнік Міхаіл Шэкун і ягоная жонка, былая дырэктрыса нашай Бобраўскай школы Шэкун Яўгенія Аляксееўна. Яны прыехалі ў Беларусь, калі тут стаялі ракеты СС-20. А як Шушкевіч вывеў тыя боегалоўкі, мясцовыя ўлады прытулілі мужа – ён распачаў свой бізнэс, а яе паставілі дырэктрысай, каб праводзіць русіфікацыю тутэйшых.
Я сказаў: “Яўгенія Аляксееўна, вы не павінны ўзначальваць нашу школу, бо ненавідзіце беларускую мову і культуру – вы прыехалі з Усурыйску... Пакіньце гэтую пасаду, застаньцеся проста настаўніцай біялёгіі – і я дам вам хрысьціянскае цалаваньне!”
Аднак яна падгаварыла мужа, разам прыехалі да майго дому з пагрозамі і лаянкай. Думалі прыпужаць баязьлівага (як звычайна) беларуса...
Я прыбіраў сад, быў з граблямі і сказаў: “Заходзь, падпалкоўнік, толькі ведай – вось гэтыя граблі паламлю аб тваю галаву! Я – абараняю сваю зямлю. І ты зрабіў вялікую, недаравальную памылку: ты прыехаў як гаспадар да таго, хто тут аўтахтон – у мяне пяць пакаленьняў на гэтай зямлі пражылі!”
І я па сёньня не дарую гэтаму чалавеку і не супакоюся, пакуль ён са сваёй жонкай ня зьедуць да свайго сына-эфэсбэшніка ў Маскоўскую вобласьць. Вось мае ворагі.
Каб падпалкоўнік з жонкай прыехалі ды сказалі: “Ты нас оскорбил, давай 200 тысяч” ці колькі там, – я б даў ім грошы...
Аднак калі яны, ворагі, прыяжджаюць дзеля зьнішчэньня нашай душы, то кіруюся сьвятым хрысьціянскім запаветам: “Ідзі – і пераможаш!” Так сказаў Сергій Раданескі Дзьмітрыю Данскому, калі той ішоў на татараў.
...Нядаўна ў дзіцячым бобраўскім садку было сьвята восені. Мой сынок адзін з дваццаці дзяцей расказаў вершык на беларускай мове...
Вось ФСБ і пацірае рукі! Вось імпэрыя і радуецца! А што яшчэ рабіць, калі беларускія настаўнікі, беларускія выхавацелькі “выхоўваюць” нашых дзетак больш рускімі за саміх рускіх?
Бо спачатку вось такія шэкуны робяцца дырэктарамі нашых школ, а затым вырастаюць розныя шынкевічы і бірулі, якія гавораць: “Мы не любим ни классиков, ни современных белорусских писателей, мы не любим белорусский язык...”
Вось чаго я не дарую сваім ворагам, бо такія рэчы – недаравальныя.
На мінулым тыдні мастака жорстка зьбілі падпітыя мясцовыя хлопцы. Паводле Пушкіна, за тое, што ён размаўляў па-беларуску. Міліцыянты хацелі завесьці з факту зьбіцьця крымінальную справу, аднак пацярпелы мастак вырашыў лёс хлопцаў іначай: падахвоціў пакаяцца ў царкве.
На працягу гэтага тыдня Алесь Пушкін расказвае аб рэальных жыцьцёвых сытуацыях, якія выводзяць на асэнсаваньне праблемы таемства пакаяньня. Ён просіць дыскутаваць, дзяліцца сваімі думкамі праз аўтаадказьнік (менскі нумар 266-39-52) і сайт.
Пры канцы тыдня прагучыць перадача, дзе будуць падсумаваныя гэтыя водгукі і развагі – перадача на тэму “Дараваньне: калі, каму і ці заўсёды?”.
Сёньня Алесь Пушкін расказвае, каго і за што ён лічыць сваімі ворагамі, чаго ня можа ім дараваць.
– Калі ў цябе няма ворагаў – гэта ненармальна. І вораг наш, як пісаў Караткевіч, павінен быць моцным.
На сёньня мой вораг – расейскі падпалкоўнік Міхаіл Шэкун і ягоная жонка, былая дырэктрыса нашай Бобраўскай школы Шэкун Яўгенія Аляксееўна. Яны прыехалі ў Беларусь, калі тут стаялі ракеты СС-20. А як Шушкевіч вывеў тыя боегалоўкі, мясцовыя ўлады прытулілі мужа – ён распачаў свой бізнэс, а яе паставілі дырэктрысай, каб праводзіць русіфікацыю тутэйшых.
Я сказаў: “Яўгенія Аляксееўна, вы не павінны ўзначальваць нашу школу, бо ненавідзіце беларускую мову і культуру – вы прыехалі з Усурыйску... Пакіньце гэтую пасаду, застаньцеся проста настаўніцай біялёгіі – і я дам вам хрысьціянскае цалаваньне!”
Аднак яна падгаварыла мужа, разам прыехалі да майго дому з пагрозамі і лаянкай. Думалі прыпужаць баязьлівага (як звычайна) беларуса...
Я прыбіраў сад, быў з граблямі і сказаў: “Заходзь, падпалкоўнік, толькі ведай – вось гэтыя граблі паламлю аб тваю галаву! Я – абараняю сваю зямлю. І ты зрабіў вялікую, недаравальную памылку: ты прыехаў як гаспадар да таго, хто тут аўтахтон – у мяне пяць пакаленьняў на гэтай зямлі пражылі!”
І я па сёньня не дарую гэтаму чалавеку і не супакоюся, пакуль ён са сваёй жонкай ня зьедуць да свайго сына-эфэсбэшніка ў Маскоўскую вобласьць. Вось мае ворагі.
Каб падпалкоўнік з жонкай прыехалі ды сказалі: “Ты нас оскорбил, давай 200 тысяч” ці колькі там, – я б даў ім грошы...
Аднак калі яны, ворагі, прыяжджаюць дзеля зьнішчэньня нашай душы, то кіруюся сьвятым хрысьціянскім запаветам: “Ідзі – і пераможаш!” Так сказаў Сергій Раданескі Дзьмітрыю Данскому, калі той ішоў на татараў.
...Нядаўна ў дзіцячым бобраўскім садку было сьвята восені. Мой сынок адзін з дваццаці дзяцей расказаў вершык на беларускай мове...
Вось ФСБ і пацірае рукі! Вось імпэрыя і радуецца! А што яшчэ рабіць, калі беларускія настаўнікі, беларускія выхавацелькі “выхоўваюць” нашых дзетак больш рускімі за саміх рускіх?
Бо спачатку вось такія шэкуны робяцца дырэктарамі нашых школ, а затым вырастаюць розныя шынкевічы і бірулі, якія гавораць: “Мы не любим ни классиков, ни современных белорусских писателей, мы не любим белорусский язык...”
Вось чаго я не дарую сваім ворагам, бо такія рэчы – недаравальныя.
