“30 кастрычніка мне “пашанцавала” гэтак: станцыя мэтро “Ўсход” была перакрытая і мы ехалі да “Беларусьфільму”, а адтуль ужо ішлі пехам. Мяне схапілі, калі мы падыходзілі, на рагу вуліцы Каліноўскага і праспэкту. Некалькі чалавек узялі мяне літаральна на рукі і панесьлі ў машыну. Я, натуральна, супраціўляўся, бо ня мог з гэтым зьмірыцца. Яны мяне і кусалі, і за ногі цягнулі, але я так і ня сеў у машыну. Мая галава тырчэла над машынай, і яны мяне гэтак у пастарунак на вуліцы Дарашэвіча і прывезьлі. У пастарунку рабілі выгляд, што дапытваюць, нешта распытваюць, сьледчы нібыта там быў, нешта запісваў. Але ж гэта была імітацыя, яны ізалявалі мяне ад падзеяў, каб ня быў, нічога ня чуў і ня бачыў. Трымалі некалькі гадзін, а пасьля выпусьцілі.
Пасьля гэтага мы, па-пераше, не спалохаліся, не рабілі ніякіх недарэчных учынкаў. Мы не схаваліся і працягвалі працаваць. Быў створаны аргкамітэт БНФ, і наперадзе быў зьезд, стварэньне арганізацыі. Мы працягвалі адкрыта працаваць для адраджэньня Беларусі – гэта самае галоўнае. Гэта быў пачатак новага этапу адраджэньня”.
Дзяды-1988. Успаміны ўдзельнікаў шэсьця. Успамінамі дзеліцца колішні кіраўнік “Талакі” Сяржук Вітушка
