Новыя вуліцы, якія забудоўваюцца ў мікрараёне Каменная Горка, будуць называцца Каменнагорская, Казіміраўская, Дамброўская, Нёманская. Зьявіцца й вуліца імя народнага артыста СССР, выдатнага дзеяча харавога мастацтва Рыгора Шырмы. Атрымалі назвы й некалькі безыменных сквэраў. Сквэр у раёне вуліц Мініна і Чыгуначнай будзе насіць імя маршала Жукава, сквэр на Берасьцянскай – кітайскага гораду-пабраціма Чанчунь, сквэр на скрыжаваньні Захарава і Першамайскай – імя Сымона Балівара. Ці маюць менчукі ўяўленьне,у гонар каго назвалі сквэры?
Карэспандэнтка: “Вы ведаеце, хто такія Жукаў і Балівар?”
Дзяўчына: “Чула, але ня ведаю”.
Юнак: “Жукаў – гэта маршал, а хто там другі? Балівар? Без паняцьця”.
Спадар: “Маршал Савецкага Саюзу – Жукаў”.
Спадар: “Балівар – гэта паўднёваамэрыканскі нейкі таксама, здаецца, палкаводзец”.
Юнак: “Балівар? Мабыць, гэта пісьменьнік”.
Спадар: “Чуў, але дакладна ня ведаю”.
Юнак: “Жукаў і Балівар – чуў нешта. Можа, кампазытары якія”.
Ну калі пра Жукава тое-сёе яшчэ ведаюць, то што да Балівара – уяўленьні цьмяныя. Супрацоўніца Менгарвыканкаму прызналася шчыра, чаму ў Менску вырашылі ўвекавечыць Балівара:
“Сквэр імем Сымона Балівара назвалі па просьбе Рэспублікі Вэнэсуэлы. Было негалоснае распараджэньне зьверху. Яны хацелі, каб так была названая вуліца, але з вуліцай узьніклі праблемы. Таму што старыя вуліцы, натуральна, ніхто пераймяноўваць ня будзе, а забудовы новыя – Каменная Горка, мікрараён Дружба – там ёсьць свае прынцыпы, якія больш стасуюцца зь беларускай тапанімікай, чым з вэнэсуэльскай. Таму вырашылі назваць сквэр. Так што скажыце “дзякуй”, што гэта ня вуліцы і нікому не давядзецца пісаць “жыву на вуліцы Чанчунь”.
Прыемна, што ня страцілі яшчэ пачуцьця гумару беларускія чыноўнікі. Але, магчыма, штосьці яшчэ перадумаюць. Паслухаем тлумачэньне супрацоўніцы гарвыканкаму:
“Гэта рашэньне сэсіяй гарсавету прынятае, але яно яшчэ не зацьверджанае Міністэрствам юстыцыі. Так што сілы яно яшчэ не набыло, і ёсьць верагоднасьць, што і не набудзе, пакуль Мін’юст не зацьвердзіць яго і не апублікуе ў Нацыянальным рэестры прававых актаў”.
Дарэчы, былі прэцэдэнты, калі Міністэрства юстыцыі не зацьвярджала рашэньняў Менгарсавету. Апошні прыклад – вуліцу Берсана ў вуліцу Вайніловіча так і не перайменавалі.
Карэспандэнтка: “Вы ведаеце, хто такія Жукаў і Балівар?”
Дзяўчына: “Чула, але ня ведаю”.
Юнак: “Жукаў – гэта маршал, а хто там другі? Балівар? Без паняцьця”.
Спадар: “Маршал Савецкага Саюзу – Жукаў”.
Спадар: “Балівар – гэта паўднёваамэрыканскі нейкі таксама, здаецца, палкаводзец”.
Юнак: “Балівар? Мабыць, гэта пісьменьнік”.
Спадар: “Чуў, але дакладна ня ведаю”.
Юнак: “Жукаў і Балівар – чуў нешта. Можа, кампазытары якія”.
Ну калі пра Жукава тое-сёе яшчэ ведаюць, то што да Балівара – уяўленьні цьмяныя. Супрацоўніца Менгарвыканкаму прызналася шчыра, чаму ў Менску вырашылі ўвекавечыць Балівара:
“Сквэр імем Сымона Балівара назвалі па просьбе Рэспублікі Вэнэсуэлы. Было негалоснае распараджэньне зьверху. Яны хацелі, каб так была названая вуліца, але з вуліцай узьніклі праблемы. Таму што старыя вуліцы, натуральна, ніхто пераймяноўваць ня будзе, а забудовы новыя – Каменная Горка, мікрараён Дружба – там ёсьць свае прынцыпы, якія больш стасуюцца зь беларускай тапанімікай, чым з вэнэсуэльскай. Таму вырашылі назваць сквэр. Так што скажыце “дзякуй”, што гэта ня вуліцы і нікому не давядзецца пісаць “жыву на вуліцы Чанчунь”.
Прыемна, што ня страцілі яшчэ пачуцьця гумару беларускія чыноўнікі. Але, магчыма, штосьці яшчэ перадумаюць. Паслухаем тлумачэньне супрацоўніцы гарвыканкаму:
“Гэта рашэньне сэсіяй гарсавету прынятае, але яно яшчэ не зацьверджанае Міністэрствам юстыцыі. Так што сілы яно яшчэ не набыло, і ёсьць верагоднасьць, што і не набудзе, пакуль Мін’юст не зацьвердзіць яго і не апублікуе ў Нацыянальным рэестры прававых актаў”.
Дарэчы, былі прэцэдэнты, калі Міністэрства юстыцыі не зацьвярджала рашэньняў Менгарсавету. Апошні прыклад – вуліцу Берсана ў вуліцу Вайніловіча так і не перайменавалі.
